Կալանավորների սննդի չափաբաժնի կրճատումը հազիվ թե խելացի որոշում համարվի, իսկ արդարադատության նախարար Դավիթ Հարությունյանի պարագայում՝ առավել եւս, որովհետեւ սա, ստացվում է, նրա առաջին քայլն է այդ պաշտոնին վերադառնալուց հետո։ Խնդիրն այն է, որ Հայաստանի ՔԿՀ-ներում պահվողներն առանձնապես չէին էլ նեղվում սննդի բավարարությունից, իսկ նոր չափաբաժինների պատճառով ստիպված են լինելու էլ ավելի ձգել գոտիները։
Մարդուն նույն արարքի համար չի կարելի մի քանի պատիժ տալ։ Կարող ես 10 հոդվածով նրան մեղավոր ճանաչել եւ դատապարտել պատիժը կրելու որոշակի ժամկետի, որն իր մեջ կներառի տվյալ հանցագործությունը բնութագրող բոլոր հոդվածները։ Եթե մարդուն ազատազրկել ես որոշակի ժամկետով, վերջ, դա է նրա պատիժը։ Բանտ տանելուց հետո, եթե նա անկարգություններ չի անում, իրավունք չունես լրացուցիչ պատիժներ տալ։ Այլ խոսքով՝ դատարանի վճիռը խախտելու իրավունք ՔԿՀ-ները եւ արդարադատության նախարարությունը չունեն։
Հեշտ է ասել՝ կա կառավարության որոշում կալանավորների սննդի չափաբաժինների մասին, եւ ձեռքերը լվանալ։ Կառավարությունը հենց այնպես նման որոշումներ չի կայացնում։ Եվ եթե նա որոշել է նվազեցնել չափաբաժինները, նշանակում է՝ կառավարության ականջը լցրել են ինչ-որ բիլինաներով, թե մեր կալանավորներն սկսել են չաղանալ։ Դա կարող էին անել ֆինանսիստները, առողջապահության եւ արդարադատության նախարարությունները, ոլորտի այլ պատասխանատուներ, որոնք, եթե լինեին իրենց տեղում, մեր երկրում, գուցե, հանցագործությունների թիվը նվազեր, եւ բանտերը չպայթեին «ուտող բերաններից»:
Էդիկ ԱՆԴՐԵԱՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
