Առհասարակ Պուտինի մոտ «խառն» է: Անցած ամիս նա փորձեց ճեղքել Ռուսաստանի և Արևմուտքի միջև հայտնված «պատը», սակայն առնվազն Մերկելը, ով մայիսի սկզբին նրան հյուընկալվել էր Սոչիում, և Մակրոնը, ով մայիսի վերջին նրան հյուրնկալեց Վերսալում, իրենց գործընկերոջը նրբանկատորեն հասկացրեցին, որ այդ «պատի» անունը Պուտին է: Վերջինիս այլ բան չէր մնում, քան երեկ Պետերբուրգի տնտեսական ֆորումին մասնակցելու համար ժամանած ամերիկյան բիզնեսմեններին խնդրել, որպեսզի նպաստեն ռուս-ամերիկյան հարաբերությունների կարգավորմանը:
Այս համատեքստում բնական է, որ Պուտինն առայժմ շրջանցում է 2018-ի նախագահական ընտրություններին իր մասնակցության հարցը: Հարցն այն չէ, որ Պուտինը ահեղ մրցակից է ձեռք բերել կամ հաղթելու իրական խոչընդոտ ունի: Չկա ու չի կարող լինել նման բան այսօրվա Ռուսաստանում:
Պուտինն այլ` ավելի խորքային մտահոգություն ունի: Նա գիտի, հասկանում է, որ Ղրիմը, կայսերական քաղաքականությունն այլևս պահանջարկված չեն ռուսաստանցիների համար և ունի լուրջ մտավախություն, որ իր նոր «տրիումֆալ» հաղթանակը կլինի մի նոր «պատի» հիմքը: «Պատ»` այս անգամ Պուտինի և Ռուսաստանի, Պուտինի և ռուսաստանցիների միջև:
Սարգիս ԱՐԾՐՈՒՆԻ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
