Ռաբիս երգիչ Ռազմիկ Ամյանին վաստակավոր արտիստի կոչում տալը բոլորովին այլ արձագանք ստացավ։ Այս դեպքում էլ քննադատությունը ոչ թե քաղաքական, այլ՝ բացառապես մշակութային, հոգեւոր, բարոյական աստառ ուներ։
Բայց այս դեպքում էլ պետք չէ այդքան ծանր տանել Ռազմիկ Ամյանին վաստակավորի կոչում տալու փաստը։ Ուղղակի պետք է հիշել, որ մինչ նա մեր մշակույթը գեղցիության մակարդակի իջեցրած այնպիսի դեմքեր են վաստակավոր արտիստի կոչում ստացել, որ Ամյանը դրանց կողքին պարզապես Մուսլիմ Մագոմաեւ է։ Եթե Թաթուլին են վաստակավոր արտիստ տվել, դրանից հետո Ամյանն էլ կստանա, Վլեն էլ, Բղդոն էլ ու նմանատիպ այլ «հանճարներ»։
Թեթեւ տանենք, քանի որ կոչումները, պարգեւները մեզ մոտ վաղուց արժեզրկվել են։ Դրանցով պարգեւատրում են ոչ թե ամենա-ամենա-ամենաարժանիներին, այլ՝ նրանց, ում այդ պահին հարմար են գտնում։ Կամ՝ ճիշտ քաղաքական դիրքորոշում է ունեցել։ Կամ՝ պարզապես մարդ է, էլի, թող ունենա։ Համ էլ, որ ստանա, ավելի կակուղ կլինի իշխանությունների հանդեպ։
Մհեր ՂԱԼԵՉՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
