Այն, որ Էրդողանը նման վայրենության ընդունակ է, դա այլևս գաղտնիք չէ ոչ Թուրքիայում, ոչ էլ նրա սահմաններից դուրս: Ի դեպ, շատ միջազգային փորձագետներ, ոչ առանց հիմքի, կարծում են, որ գլոբալ և տարածաշրջանային առանցքային հարցերում սկզբունքային հակասություններ ունեցող Ռուսաստանն ու Թուրքիան հաջողությամբ համագործակցում են հենց Պուտինի և Էրդողանի ավտորիտար ձգտումների ընդհանրության, հոգեհարազատության հենքով: Սակայն հանգիստ թողնենք Էրդողանին և կենտրոնանանք այն հարցի վրա, որ հայերը, հույները և քրդերն, ըստ էության, այնպիսի խղճուկ ցույց էին կազմակերպել, որ Էրդողանի անվտանգության մեկ տասնյակ աշխատակիցներ կարողացան նման ծեծ ու ջարդ կազմակերպել, ու սա այն դեպքում, երբ Թուրքիայի նախագահի այցը պլանավորված էր, և դրա մասին շատ վաղուց հայտնի էր բոլորին:
Առհասարակ տեղին է խոսել մեր Սփյուռքի պոտենցիալի, նրա օրակարգի մասին, որովհետև ԱՄՆ և Ֆրանսիայի նախագահական վերջին ընտրությունները բացահայտեցին, որ հայկական օրակարգն աստիճանաբար դուրս է մղվում նույնիսկ այն երկրների ընտրական օրակարգերից, որտեղ գործում են հոծ հայկական համայնքներ` իրենց կազմակերպություններով և ավանդույթներով: Խնդիրը պետք է փնտրել հենց Սփյուռքի, նրա լոբբիստական կազմակերպությունների ոչ ադեկվատ վարքագծի, մաշված ու հնացած օրակարգի մեջ:
Սարգիս ԱՐԾՐՈՒՆԻ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
