Արցախի հետ սահմանին ադրբեջանական կառավարվող հրթիռի կիրառումը և հայկական զենիթային կայանի խոցումը Երևանի ավագանու ընտրության վրա կենտրոնացած հանրային ուշադրությունը վերստին ուղղեցին առաջնագիծ: Հատկապես, որ տեղի էր ունեցել ոչ միայն սովորական հերթական միջադեպը հրադադարի խախտման տեսքով, այլ Բաքուն փաստորեն կիրառել էր նոր զինատեսակ՝ կառավարվող հրթիռ, իսրայելական արտադրության «Սպայկ» հակատանկային հրթիռ:
Բաքուն այդ քայլին գնացել է համանախագահների տարածաշրջանային այցից առաջ, ինչը հիմք է տալիս ենթադրելու, որ Ադրբեջանն այդպիսով փորձել է այսպես ասած «մեկնարկային կապիտալ» կուտակել նրանց հետ խոսակցության համար: Դա էլ իր հերթին հիմք է տալիս եզրակացնելու, որ համանախագահների հետ խոսակցությանն ընդառաջ Ադրբեջանը չունի դրական սպասումներ, այլապես չէր ունենա «մեկնարկային կապիտալի» անհրաժեշտություն:
Համանախագահներն ամենայն հավանականությամբ գալիս են Վիեննայի օրակարգով, գուցե Վիեննայի և Սանկտ-Պետերբուրգի: Այստեղ առաջնայինը հրադադարի պահպանման մեխանիզմի ներդրման հարցն է, որը Ադրբեջանը մերժում է, հասկանալով այն ամբողջ խորությունը, որ մեխանիզմը պարունակում է հակամարտությունը տրանսֆորմացնելու, տրամաբանության առումով ըստ էության գլխիվայր շրջելու տեսանկյունից: Բայց այդ գլխիվայր շրջադարձը կլինի հօգուտ կայունության և թեկուզ հարաբերական, բայց երկարատև խաղաղության: Մեխանիզմը Ադրբեջանին զրկելու է անպատիժ կրակելու հնարավորությունից: Մյուս կողմից թվում է, որ Հայաստանն էլ այդ դեպքում ստիպված է լինելու վերադառնալ բանակցային սեղան և խոսել այսպես կոչված Մադրիդյան սկզբունքների շուրջ: Բայց այդ խոսակցությունը կարող է ձգվել անվերջ, դա չափազանց ժամանակատար մի գործընթաց է, որում ցանկության դեպքում հնարավոր է ժամանակ շահել անվերջ: Ադրբեջանը հենց դա հասկանալով է, որ մերժում է հրադադարի ներդրման մեխանիզմը, բացահայտ հայտարարելով, որ դա ստատուս-քվոյի ամրագրման մեխանիզմն է:
ԱՐԱՄ ԱՄԱՏՈՒՆԻ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
