Հարցազրույց ՌԱԿ գերագույն խորհրդի նախագահ Վարդան Նազիրեանի հետ
– Կուսակցությունը փորձեց մասնակցել խորհրդարանական ընտրություններին, բանակցությունները չստացվեցին: Ստացվում է՝ ՌԱԿ-ը առաջիկա հինգ տարիների կտրվածքով դուրս է մնացել ակտիվ քաղաքական գործընթացներից: Ի՞նչ ծրագրեր ունեք:
– Վերջին տարիներին ՌԱԿ-ը տարբեր ներքին խնդիրներ ունի: Տեղյակ եք հավանաբար, որ կուսակցության համար մտահոգ, առողջ մտածող անդամները որոշեցին ՌԱԿ-ը հայտարարել հայաստանակենտրոն` կուսակցության կենտրոնական վարչությունը գործելու է Հայաստանում: Այժմ, այսպես ասած, վերականգնումի շարժում ենք հռչակել` մարզային գրասենյակները կուժեղացնենք, որոշ վայրերում գրասենյակներ կբացենք: Մի խոսքով՝ ակտիվ կպատրաստվենք հաջորդ ընտրություններին:
– Կուսակցաշինությունը վերահսկելու նպատակո՞վ եք Հայաստանում:
– Այցիս բուն նպատակը, այո, դա է: Այցս պիտի կայանար մայիսի վերջերին: Սակայն Շուշիի ազատագրման 25-ամյակի եւ մայիսյան եռատոներին մասնակցելու հրավեր ստացանք Արցախի Հանրապետության ղեկավարությունից: Դա մեզ համար շատ մեծ պատիվ էր:
Մի քանի օր է՝ Հայաստանում եմ, եղել ենք Արցախում, մասնակցել տոնական միջոցառումներին: Ասեմ, որ Եղեգնաձորում մեր կուսակցության գրասենյակին կից այսուհետ կգործի բրուտագործական խմբակ տեղի երիտասարդների համար: Սիսիանում մեր գրասենյակին կից շուտով կգործի հրաձգարան: Բոլոր խմբակները կլինեն անվճար` ՌԱԿ-ի հովանավորությամբ: Հաջողության դեպքում վերահսկողության արդյունքում հրաձգարաններում մարտական պատրաստության դասընթացներ կիրականացվեն: Վարդենիսում արդեն գործում է ՌԱԿ պատանեկան ֆուտբոլային խումբ: Երեխաները բավական ակտիվ են, բավական տպավորիչ էր: Մի խոսքով՝ ՌԱԿ-ը պատրաստվում է առաջիկա հինգ տարիներին անել ինչ-որ կարող է, որպեսզի մարզերում երիտասարդական հետաքրքրությունները բավարարող հնարավորություններ ստեղծվեն, որպեսզի տեղի երիտասարդները կապվեն հողին` չլքեն հայրենիքը, հայրենի գյուղերը, որպեսզի մարզերում կյանքն ակտիվանա, զարգանա: Հուսով եմ, որ մի քանի տարուց դրական արդյունքներ կունենանք:
Մեզ համար կարեւոր է խորհրդարանում ներկայացված լինել, ակտիվ քաղաքական գործընթացներին մասնակցել, բայց դա պետք է լինի ինքնաբերաբար, երբ դու քեզնից ուժ, քանակ եւ որակ ես ներկայացնում, ոչ թե անձնական կամ կուսակցական շահի տեսանկյունից ես հարցին մոտենում: Շահը ժողովրդի համար է, ժողովուրդն էլ պետք է որոշի` ո՞ւմ տա իր ձայնը:
– Վարչապետ Կարեն Կարապետյանը խորհրդարանական ընտրություններից հետո հայտարարեց, որ նոր Հայաստան ենք կառուցելու, կոչեր հնչեցին նաեւ Սփյուռքի մեր հայրենակիցներին: Հետեւո՞ւմ եք այդ գործընթացներին, հուսադրող բան կա՞:
– Հայաստանում եղել էի նաեւ 1998 թվականին: 17 տարի անց այն բարգավաճումը, որ տեսա այստեղ, արդեն ինձ ոգեւորեց: Քաղաքն էլ է գեղեցկացել, տեխնոլոգիական զարգացումն էլ է տեսանելի, երիտասարդությունը… մյուս կողմից` արտագաղթն է շատացել: Մեր ամենամեծ ցավը դա է: Մեր գործերից մեկն էլ պետք է լինի եղածն այստեղ պահել եւ քաջալերել ներգաղթը հայրենիք: Ներգաղթի համար կառավարությունը պիտի ապահովի` ինչո՞ւ համար ես, իմ զավակները կամ մյուսները պետք է վերադառնան հայրենիք: Թիվ մեկն անվտանգության հարցն է: Եթե սահմաններում պատերազմ կա` պատրաստ ենք գալ եւ պայքարել. ապրիլի 2-ին համայն հայությունը ապացուցեց, որ պատրաստ է պայքարել: Տարօրինակ է, բայց, այո, Հայաստանը միակ երկիրն է, երբ ներգաղթ է սկսվում պատերազմի ժամանակ: Մինչդեռ այդպես չպետք է լինի: Վարչապետի առաջարկը սքանչելի է, բայց այն պետք է գործադրվի: Ես գործարար եմ, ինձ պետության կողմից երաշխավորություն է պետք, ես չպետք է գումարս դնեմ ու կորցնեմ` ոչ իմ մեղքով: Այսինքն՝ օրենքները պետք է լինեն եւ գործեն շատ հստակ: Եթե այդպես լինի, հավատացեք, առաջիկա 5-10 տարիների ընթացքում Սփյուռքից շատ ներդրումներ կգան Հայաստան: Իսկ եթե ամենը մնաց խոսքի մակարդակի` ոչինչ էլ չի լինի:
Մեր տնտեսությունը պետք է ամերիկյան, եվրոպական հիմքերի վրա տեղափոխենք: Ճիշտ է, հիմա Հայաստանում կոռուպցիան, կաշառակերությունը մի քիչ քչացել է, բայց դա դեռ մեր հետընթացի հիմնական պատճառն է: Վարչապետի, կառավարության կողմից կոնկրետ քայլեր դեռ չեմ տեսել, հնարավոր է վրիպել եմ: Հուսամ, որ վարչապետն իր խոստումը կկատարի: Վարչապետի հետ չեմ հանդիպել, հուսով եմ, որ կհանդիպեմ: Բայց ասացի, թե ինչպես պետք է ոգեւորել: Մայիսի 18-ից հետո նոր կառավարությունը կձեւավորվի` տեսնենք, թե ի՞նչ կլինի հետո: Այս քաղաքական խաղերի մեջ դեռ հստակ չէ: Իշխանությունը հստակ պետք է իմանա` իր շահին նայելուց առաջ պետք է պետության շահին նայի: Իրենք շատ կարող են օգնել, որ Սփյուռքը պետությանն օգնի:
– Իսկ Արցախից ի՞նչ տպավորություններով վերադարձաք: Ապրիլյան պատերազմը շա՞տ բան է փոխել այնտեղ՝ մարդկանց մոտեցումների եւ մտածելակերպի մեջ:
– Ապրիլյան պատերազմից մի քանի օր անց ես եղել եմ Հայաստանում եւ Արցախում: Ուզում էի տեսնել ժողովրդի վիճակը ի՞նչ է: Առիթ ունեցա Արցախի նախագահի, Պարգեւ Սրբազանի հետ հանդիպելու: Զարմանալի էր. այդ պատերազմում մեր հարյուրից ավելի զոհերի համար սգի մեջ լինելով, նաեւ ոգեւորվեցի` տեսնելով իրենց կառչած դիրքը:
Նույնը՝ ժողովուրդը: Հուսախաբված չէին: Այդ պատերազմը ես Վարդանանց պատերազմին եմ նմանեցնում. զոհեր տվեցինք, տարածքի փոքր-ինչ կորուստ եղավ, բայց բարոյապես շահեցինք: Մեկ տարի հետո լինելով Արցախում՝ ավելի ոգեւորվեցի, ավելի շենություն տեսա:
Ստեփանակերտում մեր զենքերի, զինվորների ցուցադրությունը, երեք նախագահների ներկայությունը, 25 մետրանոց դրոշը, ժողովրդի տրամադրությունը հուզիչ էր եւ ավելի ոգեւորեց: Մենք կանգնած էինք, մեր ետեւում զենքերն էին, ապա` զինվորները: Մեր ընկերներից մեկին լրագրողը հարցրեց` ամենատպավորիչը ո՞րն է այս ամենում: Նկատի ուներ` զենքերից: Ընկերս ասաց` մեր տղերքն են ամենատպավորիչը: Սա մեր տեսանկյունն է:
Զրույցը`
ՆԵԼԼԻ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆԻ
«Առավոտ»
13.05.2017
