Սա մի երկիր է, որտեղ խանութի «մենեջերը» կարող է որոշել` Սիրանուշն աշխատի, թե՞ չաշխատի (խոսքը պայմանական Սիրանուշի մասին է), շլյապա կրի, թե՞ չկրի` ըստ բերած «ձեների» քանակի, շնչի, թե՞ արտաշնչի, Փարիզ գնա, թե՞ չգնա եւ, առհասարակ, ապրի, թե՞ մեռնի:
Սա մի երկիր է, որտեղ ուսյալներն աստիճանաբար դուրս են մղվել ու շարունակում են դուրս մղվել, նրանց փոխարեն բոլոր ոլորտները գրավել-գրավում են պապա-մամաների ժառանգները`առաջիկա քսան-երեսուն տարվա հայ կյանքը սեփականելու հայտ ներկայացնելով եւ հայ ժողովրդի մտածող հատվածին գրողի ծոցն ուղարկելով, այդպիսի «վանդալիզմություն»:
Սա մի երկիր է, որտեղ վարպետորեն կարելի է պիղատոսություն անել տակից, իսկ վրայից կեղծ ժպտալ եւ հավատից խոսել:
Սա մի երկիր է, որտեղ հայրենասիրության մասին ճառ ասելը նեղ մասնագիտացում է` որքան դատարկ, էնքան բարձր զնգոցով, խրախուսվում է հատկապես էն մակարդակը, որը կարող է ափերից հանել իսկապես հայրենասեր մարդկանց:
Կարդացեք նաև
Սա մի երկիր է, որտեղ ընտրություն բառը տարբեր զգացումներ է առաջացնում` քմծիծաղ, վախ, ուսերի թոթվանք, կատաղություն եւ անելանելիություն, անտարբերություն եւ հուսահատություն, երգիծանքի թատրոնում զգալու պատրանք, Լեռ Կամսարի ու Հակոբ Պարոնյանի տաղանդները տվյալ դեպքում հետ են մնում մեր կյանքի թատրոնի հեղինակների տաղանդից:
Հուսով ենք` ՀՀԿ-ի ասած անվտանգությունը Կոնգրես- ՀԺԿ-ի խաղաղության հետ ոչ մի կապ չունի` «Ազգ-բանակ» համաժողովում հրապարակված բանակի կառուցման երկու նոր մոդելների առաջարկը մի քիչ հուսադրում է այս առումով, իսկ ահա ՀՀԿ-ի առաջարկած առաջընթացի արժեքն էլ գիտենք` երկու բառ է, էլի, միացրել են, դրանից, ճիշտ է, ք-ն ընկել է, իսկ ք-ն հոգնակիի ու շատերին վերաբերելու նշանն է: Այնպես որ` այս կարգախոսն իսկապես չի ստում` եզակիների համար կարող է առաջընթաց ապահովել, հանրության համար` ոչ:
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ազգ» թերթի այսօրվա համարում
