Քանի որ ինձ հաճախ են հարցնում, թե ում եմ ձայն տալու ընտրությունների ժամանակ, եւ ես դրա մասին միշտ անկեղծորեն ասել եմ, հիմա էլ, չխախտելով ավանդույթը, ներկայացնեմ իմ դիրքորոշումը: Նախ ասեմ, որ ընտրություններին տիեզերական նշանակություն չեմ տալիս՝ պետության խնդիրներն ընտրություններով չէ, որ լուծվում են: Երկրորդ՝ կուսակցություններից եւ դաշինքներից որեւէ մեկն իմ աչքի լույսը չի: Այդքանով հանդերձ՝ բոյկոտել, փչացնել քվեաթերթիկը, ինձ թվում է՝ ճիշտ վարք չէ: Պետք է դրական ընտրություն կատարել եւ կանգ առնել որեւէ կուսակցության վրա, որը քեզ քիչ թե շատ հոգեհարազատ է:
Շարժվեմ բացառման մեթոդով եւ սկզբից ասեմ, թե ինչու երբեւէ չեմ մտածել ձայնս տալ 6 կուսակցություններին եւ դաշինքներին: ՀՀԿ-ն, ԲՀԿ-ն եւ ՕԵԿ-ն ինձ համար իշխանություն են, իսկ երկիրն այն վիճակում չէ, որ քվեարկեմ իշխանության օգտին: Դաշնակցականներին եւ կոմունիստներին հարգում եմ՝ իրենց գաղափարներին հավատարիմ մնալու համար, սակայն այդ գաղափարներն ինձ, մեղմ ասած, սրտամոտ չեն: Իսկ ՕՐՕ-ն… Առանձնապես ռացիոնալ պատճառներ չունեմ այդ դաշինքն իմ նախասիրությունների ցուցակում չընդգրկելու համար, մանավանդ, որ տեսնում եմ Սեյրան Օհանյանի, Րաֆֆի Հովհաննիսյանի եւ Վարդան Օսկանյանի անվիճելի արժանիքները: Այնուամենայնիվ, այդ դաշինքից ինչ-որ ծանր, հեղձուցիչ քամի եմ զգում՝ գուցե դա Երկրորդ նախագահի շունչն է: Դրա անուղղակի վկայությունն է ՕՐՕ-ին պատկանող կայքերից մի քանիսի «հայլուրական-քոչարյանական» թունոտ ագրեսիվությունը:
Մնում են «Ելքը», «Կոնգրես-ՀԺԿ-ն» եւ «Ազատ դեմոկրատները»: «Ելքը» շատ արդյունավետ, հետաքրքիր քարոզարշավ անցկացրեց՝ դա, անշուշտ, լավ հեռանկար ունեցող ուժ է՝ հատկապես, եթե իրականություն դառնա մեկ կուսակցություն ստեղծելու մտադրությունը: Բայց դաշինքի լիդերներից Նիկոլ Փաշինյանը երբեմն չարաշահում է ոչ նորմատիվ բառապաշարը: Հասկանում եմ, որ դրանով նա 100 կամ գուցե 1000 ընտրող է շահում՝ «վախ, չոքցրեց, փչացրեց, խզարեց»: Բայց կորցնում է ինձ նման 1-2-ին: Քաղաքական հաշվարկն, իհարկե, ճիշտ է:
Կոնգրեսն իրեն հրաշալի դրսեւորեց անցած տարվա ապրիլին եւ հուլիսին, նախ՝ չփորձելով քաղաքական դիվիդենդներ վաստակել ապրիլյան պատերազմից, իսկ այնուհետեւ՝ միանշանակ դատապարտելով զինված քաղաքական պայքարը: Կոնգրեսի թերությունն է Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի անձի պաշտամունքը, «ադեպտների» կույր հավատը այդ՝ իսկապես նշանավոր գործչի անսխալականութան հանդեպ: Այդ հիվանդագին պաշտամունքը նույնպես որոշ դեպքերում հանգեցնում է անհանդուրժողականության եւ ագրեսիվության:
Կարդացեք նաև
Մնում է «Ազատ դեմոկրատները», որին մենք՝ կինս եւ ես, որոշել ենք ձայն տալ: Այդ կուսակցության արժանիքների մասին՝ մեկ ուրիշ անգամ: Այստեղ ուզում եմ ընդգծել, որ ոչ մեկին կոչ չեմ անում քվեարկել այս կամ այն ձեւով: Իսկ իմ անձնական դիրքորոշումը երբեք որեւէ ձեւով չի անդրադարձել «Առավոտի» չեզոք եւ հավասարակշռված լուսաբանումների վրա: Անցած 23 տարին դրա վկայությունն են:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Հաճելիորեն զարմացած եմ: 90 տոկոսով համամիտ եմ վերլուծության և գնահատականների հետ:
Հիմա՝ 10 տոկոսի մասին:
Սեյրան Օհանյանի, Րաֆֆի Հովհաննիսյանի եւ Վարդան Օսկանյանի անվիճելի արժանիքներին հակադրում եք մի բան, որի հիմքում ոչ թե փաստեր, այլ կենցաղային բանահյուսության դրվագներ և քաղաքական կարծրատիպային դատողություններ են ընկած:
Ինչ վերաբերում է ՛՛ՕՐՕ-ին պատկանող կայքերից մի քանիսի «հայլուրական-քոչարյանական» թունոտ ագրեսիվությանը՛՛, ապա պետք է ընդգծել, որ այդ կայքի քննադատության գլխավոր թիրախը եղել և մնում է մեր բոլորիս ձախողության գլխավոր պատճառը՝ Սերժ Սարգսյանը, որն ինչ ասել է՝ հակառակն է արել և ինչ արել է՝ հակառակն է ասել, միանգամայն արժանի է եղել նման ՛՛ուշադրության՛՛, իսկ անձնական վիրավորանքի հասնող քննադատությունը ինձ համար ևս երբեմն անընդունելի է եղել, սակայն չէի ուզենա այս վճռորոշ պահին զուգահեռներ տանել նրանց այլ լրատվամիջոցների միջև:
Ամփոփելով ասեմ, որ մենք ընտանիքով որոշել ենք մեր ձայնը տալ Օհանյան-Րաֆֆի-Օսկանյան դաշինքին: Շրջադարձը միանգամայն իրատեսական եմ համարում:
Չեմ հավատում: Եթե որոշել եք ընտրություններից հետո գովել 0.84% ստացած “Ազատ դեմոկրատներին”`չեմ հավատում: Իսկ այդ անհեթեթ “ազատ” բառը տեսնես ո՞վ է կպցրել: Ինչի՞ց են “ազատ”: Իսկա “Անազատ դեմոկրատներ” լինու՞մ են:
Այս «քաղաքական» զանգվածի հետ «էշը ցեխից չես հանի»:
Մնում է օգտագործել Մոնտեվիդեոյի կոնվենցիան եւ ստեղծել սեփական պետություն:
Կարդացի եւ ուրախացա: Ես էլ եմ ձայնս տալու Ազատ դեմոկրատներին:
Ասում եք. Դաշնակցականներին եւ կոմունիստներին հարգում եմ՝ իրենց գաղափարներին հավատարիմ մնալու համար, սակայն այդ գաղափարներն ինձ, մեղմ ասած, սրտամոտ չեն:
Այս կուսակցություններին նույն հարթության վրա կարելի է դնել նաեւ այլ առումով: Երկուսն էլ կերան Հայաստանը՝ դաշնակները թուրքերի, կոմունիստները՝ ռուսների օգնությամբ: Հուսամ պատմություն կարդացել եք եւ գիտեք սա, պարոն Աբրահամյան:
«Ազատ դեմոկրատներ»-ը ՀՀՇ կուսակցության վերարտադրված տնազն է:
Րաֆֆու Խենթը կասեր՝ «Այդ ազգը պատվով մեռնել չգիտե»…
Նախ սկսեմ նրանից, որ ձեր կինը որպես ժուռնալիստ հայկական իրականության մեջ երևի թե միակն է, ով սկզբունաքին էր ու ում 100 տոկոս հարգում եմ: Ափսոս որ էլ չի գրում:
/Սակայն կարող է և շատ ճիշտ է անում որ հայկական մասնագիտական միջավայրում էլ չի գրում/
Կարծում եմ որ ձեր կինը ընդամնեը թիկունք է կանգնում ձեր ընտրությանը, ու դա իր ընտրությունը չի:
Շնորհակալ եմ` Մելանյային գնահատելու համար: Սիրով ներկայացնում եմ նրա վերջին հրապարակումը https://www.aravot.am/2017/03/29/871299/ , որը երեք օր առաջ էր: