Երևանի պետական լեզվահասարակագիտական համալսարանը մարտի 17-ին հյուրընկալել էր Տիգրան Մանսուրյանին: Հանդիպումը կրում էր «Ձայնի և լռության վարպետ» խորագիրը: Այն կազմակերպվել է ԵՊԼՀ ուսանողական խորհրդի 20- ամյակին ընդառաջ:
Ներկայացվեց արվեստագետի կյանքն ու ստեղծագործական ուղին: Ապա Տիգրան Մանսուրյանը խոսեց իր «Ռեքվիեմի» մասին: Կոմպոզիտորը հայտնեց, որ իր ստեղծագործության խտասալիկը առաջին անգամ պետք է ներկայացվի Մյունխենում, սակայն ներկաները հնարավորություն ունեցան ունկնդրելու այն:
«Ես սկսեցի գրել, բայց հետո մի կողմ նետեցի, հասկացա` այն չէ, ինչ կուզեի լիներ:3 անգամ սկսել եմ գրել«Ռեքվիեմ» 3-ն էլ տասը տարիների ընթացքում»,-նշեց Տիգրան Մանսուրյանը: Հնչեց «Ռեքվիեմի» վերջին ` «Գառն Աստծու» հատվածը: Հարց ու պատասխանի ժամանակ նա անդրադարձավ իր ծննդավայր Բեյրութին` ասելով, որ ամենաշատը ծովն է հիշում: Իր երաժշտության մեջ էլ հաճախ է մանկության ծովի ձայնը լսում:
Կարդացեք նաև
Նա խոսեց նաեւ իր այլ նախասիրությունների` արվեստի, գրականության, գեղանկարչության մասին: Ֆրենսիս Բեկոնի աշխատանքներին էլ անդրադարձավ: Ուսումնասիրել է նրա մասին, բոլոր նյութերը: «Ես, որ մեկին սիրում եմ, սկսում եմ քամել նրան: Ես չեմ սիրում հպանցիկ սերեր»: Գրականության մասին խոսելիս ասաց, որ 10 տարվա ընթացքում կարդացել է ոչ միայն Ֆոլքների բոլոր ստեղծագործությունները, այլ նրա մասին նյութերն ու նրա հարցազրույցները:
Իսկ գրասեղանի գիրքն ու ոգեշնչման աղբյուրը Եղիշե Չարենցն է: Մաեստրոն խոստովանեց, որ ինքն էլ է երիտասարդ տարիքում բանաստեղծություններ գրել:
Հանդիպման վերջում ԵՊԼՀ-ն պատրաստել էր յուրօրինակ նվերը` հուշանվեր, որի վրա պատկերված էին Տիգրան Մանսուրյանի «Տաղ առ կտավ կորուսյալ սիրո» ստեղծագործության նոտաները:
Ջուլիետա ՄԿՐՏՉՅԱՆ
