Կան որոշակի «ակնարկներ», որ մեր տնտեսությունը այս տարի կարձանագրի որոշակի «բարեհունչ» ցուցանիշներ։ Օրինակ, պղնձի մեկ տոննայի համաշխարհային գինը հիմա մոտ 6 հազար դոլար է։ Անցած տարի 4.5 հազարի կարգի էր։ Եթե կառավարությունը 12 ամսով արձակուրդ գնա, միայն դրա հաշվին արդյունաբերության ոլորտում աճ կապահովվի, քանի որ մեր տնտեսության կարեւորագույն բաղադրիչներից մեկը հանքարդյունաբերությունն Է։ Արդյունաբերությունը կաճի ոչ միայն պղնձի թանկանալու շնորհիվ, այլ նաեւ պղնձի հանքաքարի արդյունահանման ծավալների աճի շնորհիվ։ Ու երբ Սուրեն Կարայանը ասում է, թե արտահանումը կաճի առնվազն 20-30 տոկոսով, դա կարող է եւ տեղի ունենալ՝ հիմնականում գունավոր մետաղների հանքաքարերի արդյունահանման ծավալների աճի եւ գնի բարձրացման հաշվին։
Ի՞նչ է տալիս մեր տնտեսությանը հանքագործության ծավալների մեծացման շնորհիվ որոշ ցուցանիշների աճը՝ թերեւս չարժե քննարկել։ Ընդամենը դա մի քիչ լրացուցիչ մուտքեր է ապահովում բյուջեին ու ըստ էության՝ վերջ։ Որեւէ որակական զարգացում, ներդրումային միջավայրի բարելավում, տեխնոլոգիական առաջընթաց, մրցակցության խթանում դա չի բերում։ Հակառակը՝ բերում է տնտեսության աղճատման, ապադիվերսիֆիակցիայի, վատացնում էկոլոգիայի վիճակը եւ այլն։
Պակաս կարեւոր չէ նաեւ այն հանգամանքը, որ այս տարի տնտեսությունն «աճելու» է ցածր բազայի հաշվին։ 2016 թվականին արձանագրվել է ընդամենը 0.5 տոկոս աճ։ Այ, եթե անցած տարի արձանագրվեր, ասենք, 4 տոկոս աճ, ապա այս տարվա սպասվող աճը, նույնիսկ պղնձի թանկացման պարագայում, կլիներ զրոյականին մոտ։ Այնպես որ, նման պլպլան ցուցանիշների արձանագրումը չի բերում մեր տնտեսության զարգացմանը խոսքի բովանդակային իմաստով։ Գոնե առայժմ մեր տնտեսությունը զարգացման նշաններ ցույց չի տալիս։
Հայկ ԳԵՎՈՐԳՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
