Ի վերայ այսր ամենայնի, ինչպես ասում են, սփյուռքյան մյուս երկու` ավանդական կուսակցություններին (վերջին 95 տարվա ընթացքում սփյուռքը չի կարողացել 4-րդը ստեղծել, հակառակ բազմաթիվ փորձերին), ՍԴՀԿ-ն ու ՌԱԿ-ը ոչ միայն անտեսվում, այլ ներքին պառակտումների են ենթարկվում, որը գործնապես քաջալերվում է հայրենի իշխանությունների կամ իշխանական տարբեր օղակների կողմից: Դրա վառ ապացույցը «Վերակազմյալ հնչակյան» անունով միանձնյա մի «կազմակերպության» գրանցումն էր, որի առկայությունը վարպետորեն խաղացվեց վերջին շաբաթներին ի վնաս Մայր կուսակցության:
Մյուս վառ օրինակը Ռամկավար Ազատական կուսակցության սփյուռքյան հակաօրինական եւ հակականոնադրական մի կառույցի ստեղծումն էրՙ քաջալերանքով նույն իշխանական օղակների, անտեսելով կուսակցության ավանդաբար ուժեղ հիմքեր ունեցող ազդեցիկ կառույցներն ու շրջանակները: Այս իրադրությունը նույնպես օգտագործվեց վերջինՙ նախընտրական շաբաթների ընթացքում, ամենացավալինՙ դավաճանական արարքների մղելով կուսակցության կենտրոնախույս այդ խմբակին եւ 5-րդ զորասյան վերածված հայաստանաբնակ հալեպահայերին:
Նպատակըՙ որեւէ կերպ թույլ չտալ վերոհիշյալ ավանդական կուսակցությունների որեւէ կերպ եւ որեւէ ձեւաչափով մուտք գործել ապագա խորհրդարան եւ հետզհետե ազդեցիկ ուժ դառնալՙ կառուցողական ներգործություն տարածելով նաեւ սփյուռքում:
Ցավալի է, բայց փաստ. Հայաստանն այսօր ղեկավարվում է բյուրո-կառավարության սկզբունքով, ինչպես 98 տարի առաջ:
Կարդացեք նաև
Վերջումՙ վիճակագրական պաշտոնական մի տվյալ. 2016 թ.ին Հայաստանից դուրս եկողների եւ չվերադարձողների թվի տարբերությունը կազմել է 48 հազար 600 մարդ, հօգուտ 2-րդ խմբի: Նախորդ տարի այդ թիվը նվազ էր 6 հազարով:
Գնում են` կորսվելու, նույնիսկ սփյուռք չդարձած:
Հակոբ Ավետիքյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ազգ» թերթի այս համարում
