Այս շաբաթվա ընթացքում արդեն երկրորդ անգամ ես տարբեր քաղաքական ուղղություններ ներկայացնող կին պատգամավորներից լսում եմ՝ եթե մեկը համարձակվի իմ կուսակցության եւ հատկապես իմ կուսակցության առաջնորդի հասցեին սխալ բան ասել, հակահարվածը սարսափելի կլինի: «ՕՐՕ» դաշինքի ներկայացուցիչները երեկ բողոքեցին, որ իրենց դեմ արշավ է սկսված, ուստի նրանք նախապատրաստում են հակահարվածներ: Պարույր Հայրիկյանն իր ֆեյսբուքյան գրառումներում իր հետ չհամաձայնող մարդկանց հակահարվածներ է տալիս, որոնք սովորաբար սկսվում են՝ «ա՜յ ողորմելիներ» բացականչութունից:
Ընդհանրապես բացեք Ֆեյսբուքը, եւ դուք կտեսնեք, որ այն բաղկացած է տարբեր քաղաքական ուժերի ներկայացուցիչների «նայեզդներից» եւ «հակահարվածներից»՝ «ոչինչ չի մնա անպատասխան» սկզբունքով: Ընդ որում, զարմանալիորեն հարվածների ու հակահարվածների այս հոսքի մեջ ամենաքիչը երեւում է ՀՀԿ-ն՝ փոխադարձ «խոյահարումներ» կատարում են մնացած կուսացությունների քարոզիչները: Դե, պարզ է՝ ամեն մեկն ունի առնվազն մեկ կայք, եւ հիմա կուսակցական շտաբերը զբաղվում են իրենց քաղաքական ուժի մասին բացասական հրապարակումների փնտրտուքով եւ իրենց կայքերում «առժանի հակահարվածներ» կազմակերպելով:
Ես հիշեցի, որ ավելի քան 20 տարի առաջ մեր ամենափայլուն լրագրողներից մեկը՝ Գենոֆիա Մարտիրոսյանը, «Առավոտում» հոդված էր գրել Հայաստանում սեփականաշնորհման թերությունների մասին՝ օրինակներ բերելով գերմանական փորձից, թե ինչպես էին ապապետականցվել ԳԴՀ «ժողովրդական ձեռնարկությունները»: Իշխող կուսակցությանը հոդվածը դուր չեկավ, եւ նա իր պաշտոնաթերթում «հակահարված էր տվել» հետեւյալ վերնագրով` «Պատվերը կատարված է փողոցային մակարդակով»: Շատ ծիծաղեցինք Ժենյայի հետ, որովհետեւ ոչ այն ժամանակ, ոչ էլ հետագա տարիներին ես որեւէ մեկի մասին լավ կամ վատ բան գրելու պատվեր չեմ տվել:
Ինձ թվում է, լայնախոհության պակասը դառնում է ոչ միայն հայաստանյան, ոչ միայն հետխորհրդային, այլեւ համաշխարհային «թրենդ»: Օրերս ԱՄՆ նախագահ Դոնալդ Թրամփը իբր ասուլիս էր հրավիրել, իսկ իրականում հավաքել էր լրագրողներին՝ նրանց վրա «մուննաթ» գալու եւ նրանց հրապարակումներին «հակահարվածներ» տալու նպատակով: Լրագրողների հետ նա շփվում էր ճիշտ նույն եղանակով, ինչպես որ դա անում է, ասենք, Լուկաշենկոն՝ այս հարցն այսպես պիտի լուսաբանեք, պիտի դրական լուրեր մատուցեք, Սպիտակ տան աշխատանքի մասին սաղ սուտ եք գրում եւ այլն: Թրամփի հաջորդ քայլը, ենթադրում եմ, կլինի սեփական լրատվամիջոցներ բացելը եւ այնտեղ «հակահարվածներ» տալը:
Կարդացեք նաև
Իսկ դուք փորձե՞լ եք ոչ մեկին ոչ մի հակահարված չտալ: Մի՞թե իսկապես կարծում եք, որ դա թուլության նշան կհամարվի:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
“…ոչ այն ժամանակ, ոչ էլ հետագա տարիներին ես որեւէ մեկի մասին լավ կամ վատ բան գրելու պատվեր չեմ տվել…”: Ոչ մի լավ բան չկա սրանում, որ ընտրություններից առաջ ոչ ոք ձեզ ոչինչ չի պատվիրում և դուք էլ չեք տեղավորում պատվերը: Սա մի ավելորդ անգամ ապացուցում է, որ ընտրություն չկա և ընտրողները պետք չեն: Փոխադարձ համաձայնությամբ ամեն ինչ վերածվել է “ֆայլա-բազար”-ի և միակ “ընտրողի” անունն էլ հայտնի է:
Եթե խոսքը օրինական, սպիտակ դաշտում տրվող քաղաքական գովազդի մասին է, ապա` պատվիրում են:
Հետաքրքիր է: Երևի չեմ նկատել: Պատվիրատուն էլ ուզում է ավելի շատ ձայն ստանա՞լ: Թերթի միջոցո՞վ:
՛՛Եթե ավանակն աքացի է տալիս՝ մի փոխադարձիր՛՛: Արիստոտել
Ասա է, ասա, Մարատ ջան: Այ ըտենց հակահարված տուր, ոնց որ ասում է պ. Աբրահամյանը: Թե չէ ամեն մի անգրագետի ասածին պատասխանելով ու՞ր կհասնենք:
The FAKE NEWS media (failing @nytimes, @NBCNews, @ABC, @CBS, @CNN) is not my enemy, it is the enemy of the American People!
https://twitter.com/realDonaldTrump/status/832708293516632065
Սա նաև վերաբերվում է հայկական “մեդիային”, սկզբից մինչև վերջ:
“երկու վախը մեկ մահ է” 😀
Շարունակեմ իմ սիրողական գաղափարախոսությունը: 🙂
Բ Ռազմավարական արժեքների ազգայնացումը հավասար է մարտավարական արժեքների մասնավորեցմանը:
Սա նշանակում է, որ այն ինչ գյուղի համար ռազմավարական արժեք է, ավելի բարձր աստիճանի պետական կառույցների համար այդ նույն արժեքը ունի մարտավարական նշանակություն, այսինքն՝ գյուղին տրվում է իր հողի, ընդերքի ու գյուղի համար այլ ռազմավարական արժեքների նկատմամբ սեփականատիրոջ մասնավորի իրավունք, բայց նախքան այդ իրավունքը ստանալը, գյուղական պաշտոնատարները պետք է սովորեն բարձրագույն կառավարման ուսումնական հաստատություններում, այդ գյուղի ռազմավարական պաշտոններում իրավունք ունեն ծառայելու միայն այդ գյուղի ներկայացուցիչները, որոնք ասենք վերջին հինգ տարում ապրել աշխատել են այդ գյուղում: Գյուղի ռազմավարական արժեքն այն պետք է լինի, որը կապահովի գյուղի լիակատար ինքնագոյությունն ու զարգացումը առանց դրսի հետ հարաբերվելու: Բոլորի համար պետք է լինեն նույն չափանիշներն ու Սահմանադրությունը, լինի դա գյուղի մակարդակով թե հանրապետության մակարդակով: Քաղաքացին էլ ամենացածր աստիճանի պետական կառույցն է՝ շարքայինը, այսինքն՝ քաղաքացին էլ ունի իր ռազմավարական անձնական մասնավոր սեփականատիրության իրավունքները գյուղի ու ավելի բարձր աստիճանների նկատմամբ ու դպրոցում պետք է անցնի իսկական քաղաքացու մասին դասընթացներ ու հաջող քննություն ու երդում տալուց հետո ստանա քաղաքացու անձնագիր: Քաղաքացին առաջին հերթին նա է, ով առանց դրսի օգնության, միայն սեփական ուժերով իր գոյությունն ու զարգացումը ապահովում է:
Հետգիր՝ գործող Սահմանադրություն պետք է վերադարձվեն ժողովրդի սեփականության իրավունքը հողի, ընդերքի նկատմամբ, այն ինչ նախկինում կար, հակառակ դեպքում խայտառակ ստրկական վիճակում ենք ու պետականության քայքայման վտանգ կա: