Առաջին հերթին, իհարկե նախընտրական շրջանը, որում Հայաստանի իշխանությունը ունի միջազգային հանրությանը դուր գալու խնդիր: Դեռևս 2016 թվականի փետրվարին Սերժ Սարգսյանը հանձնարարել է իշխանական համակարգին, որ գերխնդիրը միջազգային հանրության առաջ նախընտրական պարտավորությունները լիարժեք կատարելն է: Ըստ այդմ, քանի դեռ կա ընտրությունների և դրանց գնահատականի խնդիր, Հայաստանի իշխանությունը ստիպված է լռել և լսել ցանկացած դիտողություն: Միևնույն ժամանակ, խնդիրն այն է, որ ներկայումս Հայաստանի իշխանությունը մեղմ ասած՝ անհասկանալի երևույթ է և պարզ չէ, թե այդ իշխանությունը որտեղ է սկսում և որտեղ ավարտվում:
Ֆորմալ տեսանկյունից հիերարխիան անխախտ է, կա բուրգի գագաթը, հետո աստիճանները, կառույցները և այլն, սակայն դե ֆակտո Հայաստանի իշխանությունը գտնվում է մի փուլում, որտեղ բոլորը բոլորին կասկածում են, որտեղ ընդհանուր շահը դարձել է նվազագույն զգայունության, և որևէ մեկը չի համարձակվում ստանձնել այդ ընդհանուր շահի պաշտպանի դերը, երբ չգիտե, թե դրա դիմաց ինքն ինչ դեր է ստանալու նոր իշխանական ստատուս-քվոյում: Սա իսկապես բացառիկ մի իրավիճակ է, որում, անկասկած, հիմնարար փոփոխությունների հասնելու ակնկալիքները կարող են չափազանցված լինել, սակայն, որում անկասկած, հնարավոր է հասնել այնպիսի զարգացումների, որոնք Հայաստանի իշխող համակարգի գոյության ընթացքում հնարավոր չէին նախկինում և կարող են իրենց եթե ոչ ծավալներով և առերեույթ դրսևորումներով, սակայն իրենց բնույթով և հեռահար ազդեցության ներուժով լինել աննախադեպ, քանի որ իրավիճակն էլ իշխանության ներսում աննախադեպ է, և առաջին հերթին հոգեբանության տեսանկյունից:
Մուսա Միքայելյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
Ոչ թե ներկայումս, այլ ներկայում։