Հնդկական սերիալներ. դրանք մեզ վնասո՞ւմ են, թե՞ չէ

Վերջին ամիսներին հայկական հեռուստաեթերը մեկը մյուսի ետևից սկսեց լցվել հնդկական սերիալներով: Եթե հաշվի առնենք, որ գոնե վերջին տասնամյակում հնդկական արտադրության ֆիլմերը հայկական եթերում ավելի ու ավելի հազվադեպ էին երևում, ապա հնդկական սերիալների «տարափը» հասարակական լայն քննարկումների, որոշ դեպքերում էլ դժգոհությունների առարկա դարձավ:

Ուսումնասիրելով սոցիալական ցանցերում հնչող դժգոհություններն ու կարծիքները՝ պայմանականորեն դրանք բաժանեցինք՝ երկու մասի. մարդիկ, ովքեր դժգոհ են, որ օրվա մեծ մասը հեռուստաալիքների մեծ մասով հնդկական սերիալներ են ցուցադրվում, և մարդիկ, ովքեր ոչինչ չունեն հնդկական սերիալների դեմ, սակայն բովանդակային առումով այնքան էլ գոհ չեն: Մի շարք գրառումներում էլ արդեն նկատվում է ակնհայտ վատ վերաբերմունք հնդիկ ժողովրդի, հնդկական մշակույթի նկատմամբ:

Այն, թե սերիալներն ընդհանրապես ինչքանով են ընդունելի կամ ոչ, հարցի մի կողմն է: Ի վերջո, մեր հասարակության միայն մի մասն է վստահ, որ դրանք վատ երևույթ են: Համաշխարհային պրակտիկան այլ բան է ասում:

Երբ Հայաստանում սկսվեց լատինամերիկյան սերիալների «բումը», հասարակության մի ստվար զանգված սկսեց դրանք քննադատել և պահանջել եթերից հեռացնել՝ պատճառաբանելով, որ դրանք մեզ համար անընդունելի բարքեր են քարոզում՝ բոլորը բոլորի հետ դավաճանում են իրենց կողակիցներին, բոլորն ունեն արտաամուսնական կապեր ու դրանցից ծնված երեխաներ, անառողջ հարաբերություններ ծնողների և երեխաների, ընտանիքի այլ անդամների միջ և այլն: Այս քննադատությունները խիստ բնական էին, քանի որ մեր և այդ սերիալները ստեղծած հասարակությունների միջև արժեհամակարգային ահռելի տարբերություններ կան:

Մինչդեռ հնդկական սերիալների դեպքում պատկերը բոլորովին այլ է: Որոշ ժամանակ հետևել եմ մեզ մոտ ցուցադրվող հնդկական սերիալներին և եկել այն եզրահանգմանը, որ այս տեսանկյունից դժգոհելու տեղ չունենք: Գուցեև իրադարձությունների զարգացման դինամիկայով դրանք զիջում են աշխարհում հայտնի այլ սերիալների, բայց վստահաբար մեզ համար խորթ արժեքներ չեն քարոզում: Ամենակարևորը՝ առանձնահատուկ ընդգծված է ընտանիքի ու դրա ամրության գաղափարը, սեփական ավանդույթների նկատմամբ հարգանքը, խիստ դրական կողմերով են ներկայացվում ծնող-երեխա հարաբերությունները, ընտանիքի ներսում դերերի բաշխումը և այլն: Չկան արյունոտ բռնության տեսարաններ, բաց տեսարաններ, որոնք հիմնականում բացասաբար են ազդում մարդու հոգեբանության վրա: Փոխարենը բարություն, ընկերասիրություն, ազնվություն սովորեցնող իրավիճակներ են:

Երբ ծաղրում ենք հնդկական կինոն, հնդկական մշակույթն ու սովորույթները (որոնց անգամ չնչին տոկոսին իրականում ծանոթ չենք), հնդիկներին, ի վերջո, չե՞նք մտածում այդ ամենը կրող մարդկանց վիրավորելու մասին: Մի պահ դուրս եկե՛ք օնլայն տիրույթից, վերադարձե՛ք իրականություն ու նայե՛ք ձեր շուրջը: Այսօր Հայաստանում հարյուրավոր հնդիկ ուսանողներ են սովորում ու բավականին լուրջ գումարներ վճարում դրա համար, Հնդկաստանի հետ օր օրի մշակութային, առևտրային, տնտեսական, գիտական կապեր են ստեղծվում ու զարգանում: Ինչքանո՞վ է ազնիվ ծաղրական կամ բացասական վերաբերմունք ունենալը մեկի նկատմամբ, ում հետ ընդհանուր շահեր ու անցնելիք ճանապարհ ունես:

Իհարկե, նախընտրելի կլիներ, եթե վերը նշված արժեքները, հետաքրքիր սյուժետային լուծումներն ու իրավիճակները տեսնեինք մեր սերիալներում, պրոֆեսիոնալ հայ դերասանների կատարմամբ, բայց եթե պիտի ընտրություն կատարենք անընդունելի արժեքներ քարոզող սերիալի ու հնդկականի միջև, ապա միանշանակ գերադասելի է 2-րդը:

Ի վերջո, պետք չէ թերագնահատել հնդկական կինոն, որն ունի շատ լավ ավանդույթներ ու իր ուրույն տեղը համաշխարհային կինոինդուստրիայում: Մի առիթով էլ ռուս հայտնի ռեժիսոր Նիկիտա Միխալկովը խոստովանել է, որ իր արվեստի վրա մեծ ազդեցություն են ունեցել հենց հնդկական ֆիլմերը. «Ես հիշում եմ այն սերն ու քնքշանքը, որոնցով լցված էին այդ ֆիլմերը: Դա բոլորովին այլ աշխարհ է»:

Կարինե ԹՈԽԻԿՅԱՆ