Անցնող տարին Հայաստանի արտաքին քաղաքականության համար շոկային էր: Այն պայմանավորված էր առաջին հերթին ԼՂ հակամարտության գոտում ապրիլյան պատերազմական իրադարձությունների վերսկսմամբ եւ արտաքին քաղաքականության հիմնասյուներից մեկի՝ տնտեսության, մեղմ ասած, կրճատմամբ:
2016 -ը նախընտրական տարի էր եւ երկրի պետական համակարգը, սահմանադրական փոփոխություններով պայմանավորված՝ տրանսֆորմացիայի փուլում էր:
Հայաստանի իշխանությունները, տնտեսական ու քաղաքական խնդիրներից բխող՝ բնակչության շրջանում արմատական տրամադրությունների տարածման ֆոնին, փորձեցին մի կողմից ապահովել ներքաղաքական կայունություն, իսկ մյուս կողմից զգուշավոր եւ ռեակցիոն քայլեր իրականացնել արտաքին քաղաքականության ոլորտում: Լինի Ղարաբաղյան հիմնախնդիր, թե հայ-իրանական հարաբերություններ, Հայաստան-ԵՄ համագործակցություն, թե Ադրբեջանի հետ սպառազինությունների մրցավազք: Անցնող տարին Հայաստանի համար նաեւ նախկինում սկսված գործընթացների շարունակությունն էր: Սա վերաբերում է հատկապես հայ-իրանական հարաբերություններին եւ Վրաստանի հետ տարբեր խնդրահարույց հարցերի քննարկումներին:
Հայաստանի եւ ընդհանրապես ցանկացած պետության արտաքին քաղաքականություն ուղղված է մի քանի կոնկրետ խնդիրների լուծման: Դրանք են՝ երկրի արտաքին անվտանգության ամրապնդումը, տնտեսության զարգացման համար արտաքին բարենպաստ պայմանների ապահովումը, միջազգային կառույցներին ինտեգրացիան, ինչպես նաեւ կոնֆլիկտների՝ Հայաստանի պարագայում ԼՂ հակամարտության կարգավորումը:
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
