Մինչ մեր լրագրողներն ու տեղեկատվական ողջ միտքը զբաղված են նախկին ու ներկա լրագրողներ Ռուբեն Հակոբյանի եւ Վահե Մակարյանի շուրջ ծագած սկանդալով` իիիի՜նչ պայքարի դաշտ, Բաքվում երկու հայկական ազգանունով տրոյական ձիերի ստեղծած այսպես կոչված «խաղաղության պլատֆորմը» նոր բարձունքներ է նվաճել ու էս անգամ իր ցանցն է գցել մի տասնիննամյա արցախուհու` Լուսինե Ներսիսյանին, որը հարցազրույց է տվել վահան մարտիրոսյան կոչված շեղվածին ու «ք…ին.ազ-ին» եւ խոսել Արցախի հարցի խաղաղ ճանապարհով լուծման անհրաժեշտության մասին: Բայց այդ` սկայպով արված հարցազրույցում կան ձեւակերպումներ, որոնք, մեղմ ասած, այդ փոքրիկ աղջկա մտածողությանը համարժեք չեն (նա իր ֆեյսբուքյան էջում ոտանավորներ է գրում ու տարբեր պարզունակ մտքեր արտահայտում` տարբերությունն ակնհայտ է), դրանց մեջ համարյա դավաճանական շեշտադրումներ կան: Իհարկե, անվտանգության մարմինների խնդիրն է պարզել, թե ինչն` ինչպես է եղել, սակայն պետք չէ շտապել` միանալու աղջկան ոչնչացնող տարիքով տիկինների անեծքներին ու հիշոցներին: Քանի որ նա դեռ այնքան երիտասարդ է, որ դեռ կարող է սխալվել (չնայած նրա տարիքի տղաները ապրիլյան պատերազմում կյանքը տվեցին նրա համար), ու պետք է նրան ոչ թե ոչնչացնել, այլ դարձի բերել, ի տարբերություն Բաքվում գտնվող երկու «քյարթու» դավաճանների, որոնց անունները պարզապես պետք է մոռանալ:
Ավելի շատ ինձ հետաքրքրում է, թե ինչով են զբաղվում մեր` Արցախի եւ Հայաստանի անվտանգության մարմինները` քաղաքական հայացքների համար մարդկանց զրույցի հրավիրելուց բացի (երգիչ Վահան Արծրունուն էին այդպիսի զրույցի հրավիրել օրերս), ինչու չեն զբաղվում իրենց բուն գործով` օրորոցում խեղդելով վահանմարտիրոսյանների, սյուզանջաղինյանների դավաճանությունը, կամ բարեկամաբար կանխելով Արցախում բավական հրապարակային անձ (գոնե սոցիալական ցանցերի մակարդակով) Լուսինե Ներսիսյանին, ով հանգիստ շփվում էր նաեւ ադրբեջանցի օգտատերերի հետ, ինչու նրան չէին զգուշացնում հնարավոր սադրանքներից, բա դա ո՞ւմ գործն է:
Մարիետա Խաչատրյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ազգ» թերթի այս համարում
