Հայաստանի Հանրապետական կուսակցության 16-րդ համագումարից հետո շատերը հիշեցին Ռուսաստանի Դաշնության երբեմնի վարչապետ Վիկտոր Չեռնոմերդինի նշանավոր ասույթներից մեկը` «Ինչ էլ որ անում ենք, վերջում ստացվում է ՍՄԿԿ»: Եվ իրոք, շռնդալից, զանգվածային այդ համագումարը բազմաթիվ առումներով հիշեցրեց Կոմկուսի կրեմլյան համագումարները, ընդամենը մի քանի տարբերություններով:
Օրինակ` բեմի վրա, այսինքն նախագահությունում, ոչ մի կթվորուհի կամ խառատ չկար, եւ բացի մեկիցՙ բոլորը իշխանավորներ էին կամ նախկին-ապագա չինովնիկներ: Տարբերություններից մեկն էլ այն էր, որ Կրեմլի Համագումարների պալատում, ներողություն` Երեւանի Մարզահամերգային համալիրի ներքեւի հարկում, սպեցխանութ չկար պատգամավորների համար, որտեղից նրանք, այդ հին, երանելի օրերին, կարող էին արտասահմանյան վերարկու, չեխական կոշիկ կամ հունգարական երշիկ գնել շա՜տ մատչելի գներով: Փոխարենը, ենթադրում եմ, համագումարին ներկա 1700 եւ ավելի պատգամավորները միահամուռ, բնականաբար առանց «դեմ» կամ «ձեռնպահ» ձայների, ամեն անգամ մանդատներ բարձրացնելիս, դիրք-պաշտոն, աշխատանք-աշխատավարձ պահպանելու կամ ձեռք բերելու մասին էին մտածում: Իսկապես, «ստացվում է ՍՄԿԿ»:
Ինչպես վերեւում նշեցի, ՀՀԿ-ն որպես գաղափարախոսական հիմնադրույթ ընդունում է նաեւ ժողովրդավարությունը, դեմոկրատիան: Դարձյալ արդարորեն, իրավացի կերպով: 16-րդ համագումարը հստակորեն ցույց տվեց դա, երբ այն բացվեց եւ փակվեց նույն, կամ գրեթե նույն կազմով: Կուսակցության ղեկավար մարմինները հրաժարական չներկայացրեցին, ինչպես ընդունված է դեմոկրատական կառույց ունեցող ավանդական կուսակցություններում: Պատգամավորները համագումարի ժամանակավոր նախագահություն չընտրեցին, ամբողջ նիստն ընթացավ ղեկավար նույն կազմի նախագահության ներքո: Այսինքն խախտվեց հաշվետու-հաշվեառ սկզբունքը, եւ կուսակցության կանոնադրական գերագույն մարմինը` համագումարը, ի պատկերի ՀՀ Ազգային ժողովի, մնաց դակիչի` ամեն ինչ հաստատողի դերում:
Հակոբ Ավետիքյան
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ազգ» թերթի այս համարում
