Թերեւս ոչ ոք չի կասկածում, որ ՀՀԿ-ն 2017-ի ԱԺ ընտրություններին մեծամասնություն է ունենալու։ Եվ այս 7000 ՀՀԿ-ականների մասին գեղեցիկ պատմությունն էլ կարող էին չմտածել։ Պետք լինի՝ 70 000 շունչ անդամագրել, 70 000-ին կանդամագրեն, «ժողովուրդն այլասերության պատրաստ է»։ Այնպես որ, ՀՀԿ-ի համար իրական համակիրների թիվը բացարձակ էական չէ։
Եթե կուզեք, այս կուսակցությունն ընտրողներին պարզապես շնորհ է անում՝ այդքան առատաձեռնորեն ընտրակաշառք բաժանելով։ Դրան գումարած՝ նաեւ ընտրողների տեղափոխման խնդիրը լուծելը՝ տնից ընտրատեղամաս եւ՝ հակառակը։ Անկեղծ լինենք. ՀՀԿ-ն կարող էր իրեն այսքան նեղություն չտալ։ Ի վերջո, այս կուսակցությունը Ազգային վիճակագրական ծառայության հետ համատեղ՝ հնարավորություն ունի թվերի միջոցով լուծել բոլոր խնդիրները, անգամ՝ դեմոգրաֆիկ։ Ի վերջո, օրը ցերեկով հայտարարել, թե Հայաստանում կա 2 միլիոն 486.000 ընտրող, որոնց մեծ մասը համակրում է ՀՀԿ-ին, ամեն ուժ չէ, որ կարող է իրեն թույլ տալ։
Եվ նման անորակ ԱԺ պահելն էլ բյուջեի հաշվին, երբ ՀՀԿ առաջնորդը պարզապես կարող էր այդ ողջ գումարը իր գրպանը դնել, եւս շնորհ է հասարակությանը։
Քսանհինգ երկարուձիգ տարիների փորձը ցույց է տալիս նույն պատկերը, բոլորը նետվում են իշխանության՝ գուցե տարբեր մղումներով եւ մոտիվներով, սակայն նույն նպատակով։ Հարստանալ եւ ճանաչվել։ Փոքր-ինչ ավելի ինտելեկտուալների համար խորհրդարանը կամ աշխատանքը գործադիրի տարբեր ոլորտներում, հավակնություններին հագուրդ տալու հարմար վայր է. հասարակությունն, իր կամքից եւ ցանկությունից անկախ, ստիպված է քեզ ճանաչել, լսել եւ, որ ամենավատն է, տեսնել։
Կարդացեք նաև
Իսկ պետությանը ծառայելու, ժողովրդի հոգսերով տապակվելու հավաստիացումները, որոնք հնչեցրեց ՀՀԿ լիդերը կուսակցության 16-րդ համագումարին, թուլության վայրկյաններ են, որոնք բնորոշ են նախընտրական շրջանին։ Սակայն ընտրություններից հետո դրանք անցնում են անմիջապես եւ, ինչպես ցույց է տալիս իրականությունը, առանց առողջության համար զգալի հետեւանքների։
Լիլիթ ԱՎԱԳՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
