Առաջարկվում է, որ տղաների անձնազոհությունը փոխհատուցենք թեկուզ 60 հազար դրամ աշխատավարձից 1000 դրամը փոխանցելով իրենց ու իրենց ընտանիքներին: Եվ ի՞նչ կապ ունի այստեղ թալանող պաշտոնյան, նրա թալանածը, դղյակը, Մոնտե Կառլոյում կրված գումարը կամ Կաննում անցկացրած արձակուրդը:
Բյուջեն թալանող պաշտոնյաներին պետք է հիշել ամեն օր, անհոգնել եւ առանց առիթի: Սոցիալական ցանցերը փայլուն հնարավորություն են տալիս դրա համար: Օրինակ, կարելի է ֆեյսբուքյան ֆլեշմոբ անել եւ ամեն օր որեւէ թալանչիի նկար սրտի ուզած մակագրությամբ, դարձնել գլխավոր նկար եւ այդպես տասնյակ հազար օգտատերերով: Կարելի է նրանց դեմ պայքարի այլ ձեւեր գտնել: Ի վերջո, կարելի է ամեն օր եռանդով հարեւանին, ընկերոջը, հորեղբոր որդուն բացատրել, որ ամեն անգամ թալանչիներին ընտրելով, հանդուրժում եւ խթանում են այդ թալանը: Բայց ներկայացված գաղափարի շրջանակներում ֆլեշմոբ սկսել «թալանչիներ, մեր հազար դրամին հանկարծ չկպնեք» բովանդակությամբ, արդար չէ: Դա անարդար է ոչ թե Սերժ Սարգսյանի կամ Վիգեն Սարգսյանի հանդեպ, այլ Ադամի, Կյաժի, Քյարամի մյուս բոլոր հերոսների հիշատակի եւ երեկ Թալիշի առաջնագծում կանգնած զինվորների հանդեպ:
Աննա Հակոբյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
