Սակայն, ինչն է այստեղ գլխավոր դասը, որ կարող ենք արձանագրել այս դեպքում: Անկասկած իշխանափոխության մշակույթի, մեխանիզմի առկայությունը, որ կա ամերիկյան հասարակական-պետական համակարգում: Նախագահական վերջին ընտրությունները իրենց որակներով համընդհանուր գնահատմամբ ամենացածրն էին ԱՄՆ պատմության մեջ, համենայն դեպս վերջին տասնամյակների, սակայն ընտրությունների արդյունքներից հետո ԱՄՆ համակարգը վերստին հայտնվեց իր բարձրության վրա, ի դեմս ընդ որում և հաղթող, և պարտվող թեկնածուների հետընտրական ելույթների, և թե գործող նախագահ Բարաք Օբամայի հետընտրական ելույթի:
Եվ այս երևույթում մենք տեսնում ենք պետության, պետականության մշակույթի ուժը, որն էլ հենց հասցրել է Միացյալ Նահանգները համաշխարհային միակ գերտերության մակարդակի՝ իր բոլոր խնդիրներով և թերություններով հանդերձ: Վերջին հաշվով, ուժը այն չէ, երբ չեն սխալվում, ուժը կատարելությունը չէ` ուժը խնդիրների լուծման պատրաստ լինելն է և, դրանցով էլ ավելի ուժեղանալը: Այդ ուժն է, որ մարտահրավերներից ոչ թե թուլանում է, այլ ամեն լուծված մարտահրավերին զուգահեռ էլ ավելի ուժեղանում, ուժեղանում է ոչ միայն ճակատագրի նվերներից, այլ նաև խնդիրներից, սխալներից: Սա է այն եզրահանգումը, որ առաջին հերթին պետք է արվի նաև Հայաստանում:
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
