Երեկ տուն վերադառնալու ճանապարհին զանգահարեցի Տիգրան թոռնիկիս, բայց զարմանալի բան` թոռնիկս անհասանելի էր: Մտածեցի գրել ժամանակավոր անհասանելի մեր նորագույն սերնդի մասին ու չգրեցի:
Եվ չգրեցի, որովհետեւ խաչմերուկում պատահաբար տեսա, թե ինչպես մի պառավ գեղեցկուհի հայտնվել էր մեքենաների հարահոսի միջեւ ու չէր գտնում իր ճանապարհը, եւ վարորդներից ոչ մեկը չէր կանգնում, որ ճանապարհ տար իր հմայքն արդեն աշխարհին նվիրած Երեւանի գեղեցկուհուն:
Մտածում էի` Տե՛ր Աստված, ինչո՞ւ ես այդպես վարվում կանանց հետ, երբ տղամարդու ծերությունը քիչ թե շատ արժանապատիվ է, ինչո՞ւ ես ավերում կնոջը, Քո ստեղծածին, ով սեր է ներշնչել տղամարդուն` դարձնելով նրան հայր եւ մարդ:
Զարմանալի է նաեւ, թե ինչպես ես, Տե՛ր, աննկատելի ետ վերցնում Քո տվածը, ինչպես ես ավերում գեղեցկությունը, որ Դու էիր ստեղծել, Տե՛ր:
Տխուր է, բայց ես փորձեցի հիսուն տարի ետ գնալ եւ տեսա, թե ինչպես պառավ այս գեղեցկուհին, երբ դեռ օրիորդ էր, ցանկացած խաչմերուկում բոլոր մեքենաները կկանգնեին նրան ճանապարհ տալու…
Կարդացեք նաև
Իսկ նա` պառավ գեղեցկուհին, մոլորվել էր խաչմերուկում, եւ ոչ ոք նրան ճանապարհ չէր տալիս: Գեղեցկուհի, որին տրտմորեն այսօր չեն ճանաչում քաղաքում, եւ ում երազում էր Երեւանը անցած օրերի մեջ:
Ամեն ինչ անցնում է, սակայն ամեն ինչ չէ, որ մոռացվում է:
– Դու հիշում ես բազկաթոռում քնած պառավ գեղեցկուհուն,- որտեղից որտեղ հիշեցի այս տողերը, ե՞ս եմ գրել, թե՞ ուրիշը, չգիտեմ…
Անշուշտ, դժվար է հետեւել մեծ հոգիներին, ովքեր մեծ երազանք ունեն: Այդ օրը, գուցե նաեւ դրանից առաջ, ես փորձեցի հետեւել նրանց` ում չէի ճանաչում, բայց ապրել էի խոսքը մեծերի:
Գիրս տրտում ստացվեց, բայց մեղավորը ես չէի: Եվ ուզում եմ հասկանաս, որ խոսքը քո մասին չէ, սիրելի՛ս, քեզ համար մի այլ, մի այլ բան եմ գրելու, չնայած դու էլ ես մոտենում խաչմերուկին, բայց ես հույս ունեմ, որ ես այնքան երկար չեմ ապրի, որ տեսնեմ քո գեղեցիկ հմայքը քանդված:
ՄԵՐՈՒԺԱՆ
ՏԵՐ-ԳՈՒԼԱՆՅԱՆ
«Առավոտ»
11.11.2016
