Կապի եւ տրանսպորտի նորանշանակ նախարարը հայտարարեց, թե իրենք դեռ պիտի ուսումնասիրեն՝ նպատակահարմա՞ր է Հյուսիս– հարավ մայրուղու շինարարությունը շարունակելը, թե ոչ։
Այն, որ այդ շինարարությունը մեր տնտեսության «հիվանդ ատամներից» մեկն էր՝ հասկանալի է։ Այն, որ այդ շինարարության վրա ահռելի գումարներ են մսխվել՝ նույնպես հայտնի է։ Ավելին՝ Հայաստանն այդ ճանապարհի համար այնքան վարկ է վերցրել, որ հայտնի չէ անգամ՝ կկարողանա՞նք դրա տակից դուրս գալ, թե ոչ։ Ընդ որում՝ այդքանով հանդերձ, ճանապարհի միայն մի չնչին մասն է կառուցվել։
Մի խոսքով՝ Հյուսիս-հարավը տեղով մեկ կոռուպցիոն ռիսկ է։ Բայց արդյո՞ք դա նշանակում է, որ այդ ճանապարհը մեզ պետք չէ։ Իհարկե պետք է։ Ադրբեջանի ու Թուրքիայի հետ սահմանը փակ է, Իրանը Հայաստանի միջոցով
Վրաստանին կապող երկաթուղի էլ չունենք, այսինքն՝ հարցի միակ լուծումը նորմալ ճանապարհ ունենալն է։ Իսկ ահա Ռուսաստանի կարծիքով այդ ճանապարհը մեզ հեչ պետք չէ՝ ճիշտ այնպես, ինչպես պետք չէր Իրան-Հայաստան երկաթուղին։
Կարդացեք նաև
Ու ահա այս իրավիճակում Կարեն Կարապետյանի կառավարությունը երկու տարբերակ ունի, կամ Հյուսիս-հարավի շինարարությունը մաքրել կոռուպցիայից (բուժել հիվանդ ատամը), ինչը ձեռնտու է Հայաստանին, կամ ընդհանրապես փակել այդ պրոյեկտը (քաշել հիվանդ ատամը), ինչը ձեռնտու է Ռուսաստանին։ Կարեն Կարապետյանը կարծես թե հակված է երկրորդ տարբերակին։
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
