Իշխանության ներսում տեղի ունեցող վերադասավորումների, նաև նախընտրական ներիշխանական խնդիրների համատեքստում ձևավորված է հարաբերությունների երկու առանց, որոնց վրա ճյուղավորվում են արդեն ներիշխանական մյուս զարգացումներն ու դիրքավորումները: Դրանք Սերժ Սարգսյան-ՀՀԿ և Սերժ Սարգսյան-կառավարություն առանցքներն են: Կառավարություն-ՀՀԿ առանցք, որքան էլ տարօրինակ է, գոյություն չունի, ինչն իհարկե աբսուրդ է զուտ խորհրդարանական կառավարման մոդելի տրամաբանության տեսանկյունից, եթե նույնիսկ այդ մոդելը գտնվում է ձևավորման-անցման շրջանում: Բայց այդպիսին է Հայաստանի ներիշխանական մոդելն իր տրամաբանությամբ, որը հասել է բավականին լուրջ ճգնաժամի, որը ռեսուրսային ճգնաժամն է:
Բոլորն են զգում ռեսուրսի կարիք, ռեսուրսային սղություն, այդ թվում՝ Սերժ Սարգսյանը: Ավելին՝ Սարգսյանի համար սուղ է նաև ժամանակը, և եթե նա չօգտագործի այն իշխանությունն այնպես վերաձևելու համար, որ ստանա իր համար կառավարել և կանխատեսելի, վստահելի իշխանական մեծամասնություն, ապա կարող է ոչ միայն նախագահական պաշտոնը թողնելուց հետո մնալ «մայթեզրին», այլ կարող է նույնիսկ չհասցնել ավարտել իր նախագահական պաշտոնավարումը, և ՀՀԿ-ն կարող է խորհրդարանական ընտրություններից հետո պարզապես զոհաբերել նրան: Ներկայումս շատ է քննարկվում հարցը, թե ի՞նչ կարող է անել նոր կառավարությունը համակարգային փոփոխությունների, մենաշնորհների, օլիգոպոլիաների, կոռուպցիայի դեմ պայքարում:
Տեսականում բոլոր կառավարություններն էլ կարող են անել շատ բան, գործնականում էլ շատ բան հնարավոր է: Սակայն ամբողջ հարցը այն է, որ չկա ձևակերպված խնդիր, կամ ավելի շուտ այդ խնդիրը բացարձակապես առնչություն չունի վերը բերված հանրային և պետական խնդիրներին:
ԱՐԱՄ ԱՄԱՏՈՒՆԻ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
