Ամեն անգամ, երբ Երեւանից հեռու եմ փախչում, հեքիաթի մեջ եմ հայտնվում` իրական հեքիաթի: Իմ փոշոտ, կեղտոտ եւ ագրեսիայի մեջ խեղդվող քաղաքը գիտի, որ հավատարիմ եմ իրեն, պարզապես այս կյանքում պետք է հասցնել հեքիաթների սեփական գիրքը գրել…
Սարերի հովին մեռնեմ…այդ հովը նախկինում որպես բոսորագույն մայրամուտներ գրկած մեղմիկ քամի էր հարվածում ծանրացած աչքերիս ու կարծես ծաղրում` «ես այնքա՜ն բարձունքներ եմ համբուրել` մինչեւ քո աչքերին հասնելը…իսկ դու երբեւէ հասե՞լ ես ինձ…»: Եւ ուրեմն` երբ սարերի հովը ժամանակ է գտնում քեզ հասնելու եւ տրտմությունդ փարատելու, պարտավոր ես հասնել այնտեղ, որտեղ ծնվում ու հասակ են առնում երկնի հովերը…
Թվում է, թե «հայոց սարեր» արտահայտությունը միայն բանաստեղծություններն է զարդարում եւ շոյում լսողությունը, մինչդեռ «հայոց սարեր» ասելիս պատկերացնում եմ հայոց լեզու, հայոց բազե, արեւահար քար եւ վերածնվող ոգի: Թվում է, թե հայոց սարերի գագաթները նվաճողները պարզապես ժամանակի ավելցուկ ունեն(երանի իսկապես ունեցողներին եւ ոչ երանի` ունեցածը նպատակային չօգտագործողներին): Այդպես են մտածում միայն նրանք, որոնց համար բնության հետ հավասար շնչելը ժամանակի կորուստ է, մինչդեռ լեռը կենդանի էակ է, շատ կիսամեռ մարդկանցից էլ կենդանի, արարող եւ պայքարող: Լեռները չեն սիրում թույլերին, նյութապաշտներին: Չեն սիրում արդարացումներ ու աղբ նետողներին:
Կարդացեք նաև
Նորաթուխ աշնան նուրբ, արեւահոտ դաշտերի ոսկին ոչ մի այլ ոսկու հետ չի համեմատվի: Ոչինչ, որ այն մետաղի փայլ չունի, բայց ունակ է աչքեր բուժել: Ոտքդ տված քարին, աչքդ` բարձունքին, միտքդ` քամուն…
Սարից իջնող բեռնատարի թափքում նստած գյուղացու ժպիտն ամենամաքուրն է, քեզ նետած դեղձն ու խնձորը` ամենաարեւահամը…
Եթե տաքանալ, ապա լեռն այրող մայրամուտի կրակից, եթե զովանալ, ապա լեռան լանջը թրջող մաքուր անձրեւից եւ եթե հարբել` ապա միայն սարերի հովից: Սարերի սուլող քամուց ու անձրեւից քշվածները չեն հիվանդանում, որովհետեւ բնության յուրաքանչյուր ջրի կաթիլ եւ քամու պատառիկ իր տեսակի մեջ է սպեղանի…
Հ. Գ. Շնորհակալություն «Խարույկ» արշավական ակումբին եւ ընկերներիս` հեքիաթներիս գրքին երկու էջ ավելացնելու համար:
(Լուսանկարներում՝ Արմաղան եւ Հատիս լեռները)
Պատրաստեց Լուիզա ՍՈՒՔԻԱՍՅԱՆԸ
