Վաղուց է, ինչ աշխարհի մասին բան չեմ գրել: Չեմ գրել, որովհետեւ աշխարհը հիվանդ է: Սպասում էի, որ կամ մեռնի, կամ առողջանա՝ նոր գրեմ, բայց դժբախտաբար ո՛չ այս է լինում, ո՛չ այն: Ամերիկան եւ Ռուսաստանը, որ ներկայացնում են ողջ աշխարհը, բռնված են ծանր դիզենտերիայով:
Ուզում են իրար հետ հաշտ ապրել՝ չեն կարող:
Երբեմն աղիքները գալարվում են, նիգ է գալիս, սաստիկ ուզում են բարեկամներ լինել, նստում են գարշոկի՝ տեսնում են ոչինչ չի դուրս գալիս:
Քամի:
Կարդացեք նաև
Ամերիկան ու Ռուսաստանը գարշոկները վերցրած, մեկ տանում են Ժնեւ նստում, մեկ՝ Նյու Յորք, մեկ Վաշինգտոն, բայց ոչինչ դուրս չի գալիս: Իսկ իրար հետ խաղաղ ապրելու նիգ է գալիս։
Այս տեսակ հիվանդներին տեղ տալն էլ դժվար է, հա՜:
Ամեն պետություն ներս չի առնի: Մեկ էլ տեսար լուծեց եւ իրենց բարեկամությամբ ապականեց ողջ երկիրը:
Ո՛չ հաշտություն, ո՛չ կռիվ՝ առաջին անգամն է պատահում դիվանագիտական աշխարհում, այն էլ այսքան երկար ժամանակով:
Առաջները այսպես չէր: Մի պետություն դուրս էր կանչում թշնամի պետությանը փողոց, քաշվում էին մի պատի տակ եւ իրար տալիս:
Այնքան, որ մեկն ու մեկը մեռներ ու դրանով հարցը լուծվեր:
Իսկ հիմա պատերազմը ատոմային է, հետեւաբար, նրա հետեւանքով կարող է ամբողջ աշխարհը կործանվել՝ ոչ ոք չի համարձակվում առաջինն սկսել: Դաշույնները հանելով ու նորից տեղը դնելով պատյանները մաշվեց:
Երբեմն մտածում եմ. «Մարդիկ չե՞ն կարող արդյոք վայրի գազաններից օրինակ վերցնել: Նրանցում էլ կա Ամերիկա եւ Ռուսաստան: Այդ առյուծն ու վագրն են: Ինչպե՞ս կարողացել են այս զույգ «պետությունները» այսքան տարի ապրել միեւնույն մոլորակի վրա, առանց իրար ոչնչացնելու»:
Հետո էլ ինքս ինձ պատասխանում եմ. «Ոչ, մարդը գազանից օրինակ վերցնել չի կարող, որովհետեւ վագրը երբեք չի ստիպում առյուծին, որ նա էլ վագր դառնա: Ասում է մեր տարբեր կերպարանքները չեն խանգարի, որ երկուսս էլ գազաններ լինենք: Աշխարհն այնքան լայն է, որ ամեն ոք ազատ կարող է շարժել իր պոչը, առանց իրար խանգարելու»:
Ասենք՝ անհարմար էլ կլիներ, եթե բանական մարդը ինքզինքը կոտրեր եւ գնար վայրի գազաններից օրինակ վերցներ:
Մենք բանական, նրանք անբան…
1961թգ
«Առավոտ»
20.10.2016
