Բոլորովին կարիք չկա մեր երկրի ու ողջ տարածաշրջանի համար Ռուսաստանի նշանակությունը բացատրելու, անկախ այդ երկրի նկատմամբ ունեցած մեր վերաբերմունքից: Բացատրության կարիք չի զգում նաեւ նրա օրենսդիր ու գործադիր իշխանություններում հայկական ազդեցության, առնվազն ներկայության կարեւորությունը Հայաստանի ու հայության համար: Հետևաբար` բնավ կարիք չկա նաեւ բացատրելու այդ իշխանություններում մեր բացակայության բացասական հետեւանքները:
Ճիշտ է, այս անգամ էլ Պետդումայի պատգամավոր վերընտրվեց աշխարհահռչակ մեր հայրենակից, բեւեռախույզ Արթուր Չիլինգարովը, որի հայանպաստ գործունեության քաշն ու կշիռը սակայն, գոնե ինձ համար, մնում է անծանոթ: Խոսքը ազդեցիկ եւ արդյունավոր ներկայության մասին է, որն անշուշտ, ինչպես իշխանական բոլոր մակարդակներում, ենթադրում է կազմակերպված հավաքական աշխատանք, համապատասխան գումարներ եւ դրական փառասիրությունՙ գումարված անձնական հմայքին:
Մինչդեռ, շուրջ 3 միլիոն հաշվող ռուսաստանյան հայությունը գրեթե աննկատելի ներկայություն ունի Ռուսաստանի քաղաքական կյանքում՝ առաջին հերթին անկազմակերպվածության եւ երկրորդՙ հայաշունչ չլինելու պատճառով: Այս երկու հատկանիշների բացակայությունը մեր մեղքն է ազգովին, գլխավորությամբ Ռուսաստանում գործող մեր տարբեր կազմակերպությունների, Հայ եկեղեցու եւ առաջին հերթինՙ մեր իշխանությունների:
Երեւանի Պետական համալսարանում տեղի ունեցած «Ռուսաստանի հայ համայնքը» վերնագրով համաժողովում Ռուսաստանի հայերի միության նախագահ Արա Աբրահամյանը խոստովանեց, որ այդ 3 միլիոնանոց գաղութի ընդամենը 1 տոկոսի ուժն ու ձայնն է օգտագործվում: Թեեւ նա մանրամասն չբացատրեց, թե ինչու, սակայն պարզից էլ պարզ է, որ հատկապես մեր պետական կառույցների համար ռուսաստանահայությունը միայն ուտիլիտար նշանակություն ունի:
Կարդացեք նաև
Ասվածի ապացույցները շատ են, ամեն մեկս կարող ենք թվարկել դրանցից մի քանիսը: Բայց մեկ փաստը խորհրդանշում է պետական ողջ վերաբերմունքը. անցնող 25 տարվա ընթացքում հիշո՞ւմ եք գեթ մեկ դեսպանի, որն իր պետական, քաղաքական ու կազմակերպչական շնորհներով հեղինակություն վայելի այդ երկրում եւ այդ համայնքում: Ես չեմ հիշում: Ըստ երեւույթին, ՀՀ հաջորդական իշխանությունները միշտ ներքին վախ են ունեցել Մոսկվայում ուժեղ դիվանագետ նշանակելու «վտանգից»…
Հակոբ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» շաբաթաթերթի այս համարում
