Եթե Քրիստ Մարուքյանը դառնար Վանաձորի քաղաքապետ, դա իշխանությունների համար կործանարար հետեւանքներ չէր ունենա, ինքնին երկրում իշխանափոխության սկիզբը չէր լինի: Հակառակը` տարբեր միջազգային զեկույցներում գրվելու էր, որ Վանաձորում հաղթեց ընդդիմության թեկնածուն: Էլ չեմ ասում, որ վանաձորցիների համար լավ կլիներ, որովհետեւ այդ թեկնածուն շատ հզոր մոտիվացիա կունենար` քաղաքը բարեկարգելու, փողոցներն ասֆալտապատելու եւ լուսավորելու: «Լուսավոր Հայաստանի» ներկայացուցիչը կձգտեր ապացուցել, որ ընդդիմադիր քաղաքապետը շահեկանորեն տարբերվում է իշխանական քաղաքապետից: Մամիկոն Ասլանյանը նման մոտիվացիա չունի, ինչպես չուներ նախորդ քաղաքապետը, որի ղեկավարության 17 տարիների ընթացքում, ըստ վանաձորցիների, մեր երկրի երրորդ քաղաքը խիստ հետընթաց է ապրել:
Բայց արի ու տես Հանրապետականը (ինչ-որ «տղայական սկզբունքներից» ելնելով) «վիզ դրեց» եւ կարողացավ ճնշում գործադրել կամ ինչ-որ ձեւով շահագրգռել ընդդիմադիր երեք կուսակցություններից ավագանու 4 անդամներին, որոնք, ի հեճուկս շաբաթ օրը «Լուսավոր Հայաստան», «Հայկական վերածնունդ» եւ «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցությունների ստորագրած հուշագրի, իրենց ձայնը տվեցին ՀՀԿ-ական թեկնածուին: Հուշագիրը ստորագրում են «կուսակցական շեֆերը», իսկ նշված կուսակցություններից ընտրված Վանաձորի ավագանու անդամները ապրում են կոնկրետ միջավայրում` փոքր քաղաքում, ապրում են իրենց հոգսերով, իրենց դժվարություններով: Հիմա եթե «շեֆերը» սկսեն իրենց կուսակցությունների շարքերում փնտրել «դավաճաններին», «ծախվածներին» կամ «առնետներին», դրանից ոչ մի լավ բան դուրս չի գա: Ավելի վատ կլինի, եթե նրանք սկսեն «առնետության» մեղքն իրար վրա գցել: Թշնամիներ փնտրելուց լույսի քանակը չի ավելանա:
Հուսահատվելը, «դուխից ընկնելը» նույնպես առանձնապես արգասաբեր ճանապարհ չէ: Վերագնահատել կուսակցությունների կառուցվածքը եւ կադրերը ու շարժվել առաջ, պատրաստվել հետագա քաղաքական պայքարին` ինձ թվում է, դա պետք է լինի լուրջ ընդդիմադիրների հետեւությունը (եթե նրանք այդպիսիք են): Նույնիսկ եթե դու սեփական դաշտում պարտվում ես 0:5 հաշվով, դա չի նշանակում, որ պետք է նստես, դարդ անես ու ասես` «վերջ, Հայաստանում էլ ֆուտբոլ չկա ու չի լինելու»: Իսկ ՀՀԿ-ն պետք է հասկանա` ամեն գնով ձեռք բերված հաղթանակն իրականում հաղթանակ չէ:
…Ինչ վերաբերում է կաշառելուն, սպառնալուն, շանտաժ անելուն եւ ճամբարից ճամբար «փախցնելուն», ապա, հավատացեք՝ դա զուտ հայաստանյան երեւույթ չէ: Նույնն անում են, ասենք, ԱՄՆ կոնգրեսում: Դիտեք «Խաղաթղթե տնակը» ամերիկյան սերիալը:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Մի փոքրիկ, շատ փոքրիկ դետալ մոռացել եք պարոն Աբրահամյան
Ձեր նշա երկրում՝ ԱՄՆ, վանաձորի կամ Գյումրիի պես ավերակ քաղաք չկա ու այդ քաղաքի բնակչի ՏԱՆՁԻՆ ՉԻ, ով կլինի քաղաքապետը, իր խնդիրներով զբաղվող է պետք: Մեզանում ձեր ասածն է՝ ասֆալտ կանի, թե փողերը կուտի, կլուսավորի, թե կլափի:
Համեմատությունը տեղին չէ: