Քառօրյա պատերազմից հետո, բնականաբար, հասարակությունը շատ զգայուն է առաջնագծից ստացվող տեղեկատվության նկատմամբ եւ իրավիճակի ցանկացած լարում վերլուծվում է նոր լայնածավալ ռազմական գործողությունների վերսկսման տեսանկյունից:
Կարծիքներ են հնչում, որ ադրբեջանցիների այս ակտիվությունը կապված է այնտեղ անցկացված սահմանադրական հանրաքվեի հետ, որի արդյունքով Ալիեւների ընտանիքն այլեւս դարերով կարող է իշխել Ադրբեջանում: Ըստ այդմ, հնարավոր է սահմանին լարվածություն է հրահրվում ադրբեջանցի ժողովրդին այս տխուր ապագայից շեղելու նպատակով եւ առհասարակ ներքին դժգոհությունները զսպելու համար:
Փորձագիտական մեկ այլ տեսակետի համաձայն, առաջնագծում իրադրության լարումը կարող է կապ ունենալ սառեցված բանակցային գործընթացի հետ: Այսինքն, Ադրբեջանը պրովոկացիա է անում, որպեսզի բանակցային գործընթացը վերսկսվի:
Մեկ այլ տեսակետի համաձայն, Ալիեւը չնայած ապրիլյան պատերազմի իր համար տխուր արդյունքներին, չի հրաժարվում ղարաբաղյան հակամարտությունը ռազմական ճանապարհով լուծելու մտադրությունից, եւ այս օրերի ու հետագա բռնկումները պետք է այս համատեքստում դիտարկել:
Կարդացեք նաև
Սակայն, անկախ նրանից, թե ինչի հետ է կապվում առաջնագծում իրավիճակի սրումը, բոլոր գնահատականներում խորը մտահոգություն է նկատվում, ինչը պայմանավորված է նոր պատերազմական գործողություններից վախով: Սա միեւնույն ժամանակ ե՛ւ հասկանալի, ե՛ւ զարմանալի է:
Հիշեցնենք, որ ընդամենը մեկ ամիս է անցել սեպտեմբերի 21-ի զորահանդեսից, որտեղ մեծ աղմուկով ցուցադրվեցին «Իսկանդերը», «Սմերչը», մնացած զինատեսակները: Հետշքերթային իշխող տրամադրությունն այն էր, որ նման ցուցադրությունից հետո շեշտակի նվազում է Արցախի հանդեպ Ադրբեջանի նոր ագրեսիայի հավանականությունը:
Գուցե այդպես էլ կլիներ, եթե Ադրբեջանն ինքնուրույն որոշեր իր գործողությունները: Դժբախտաբար, ղարաբաղյան հակամարտությունը գերտերությունների համար հավելյալ խաղաքարտ է իրենց գլոբալ հակամարտության մեջ:
Աննա ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայկական ժամանակ» օրաթերթի այսօրվա համարում
