ՀԱԿՈԲ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ
Բազմիցս լսել ենք, բոլորս. «Մեր երկրին պետք է համակարգային փոփոխություն»: Քաղաքական գործիչներ, քաղաքագետներ, լրագրողներ- ով չի ալարել` կրկնել է այս խոսքը, ոմանք` անկեղծորեն, ուրիշներ որպես դժգոհության արտահայտություն գործող իշխանության դեմ, այլք` հենց այնպես, որպես խորիմաստ խոսք: Սակայն ոչ ոք, գոնե իմ իմացությամբ, ջանք չի թափել բացատրելու, թե ի՞նչ է հասկանում այդ խոսքի կամ պահանջի տակ, ի՞նչ մոդելով, ինչպես եւ ինչով պետք է իրականացնել այդ փոփոխությունը:
Կարծում եմ` այս պարագայում ոչ թե չկամենալու, այլ չկարողանալու խնդիր կա: Համակարգային, այն էլ` պետակա՛ն համակարգի փոփոխությունը ենթադրում է տեսական ու գործնական բազմաթիվ տվյալների, նախապես փորձարկված տարբեր մեթոդների, դրանց` տեղական պայմաններին եւ ավանդույթներին պատշաճեցնելու համադրում եւ հմտություն: Իսկ մեր իրականության մեջ նման բաների համար պատվեր իջեցնողը բացառաբար կառավարությունն է լինում, որին միշտ թվացել եւ թվում է, որ ինքը ամեն ինչ գիտի, անգամ պետական համակարգի եւ այն փոխել-չփոխելու մասին:
Այս հարցում, դժբախտաբար, բոլորովին շփոթ ու խառնակ են հասարակության պահանջները կամ ձգտումները: Մեր հասարակության մեծ մասին թվում է` եթե փոխեցիր կառավարման վերեւի օղակին, ապա ամբողջ շղթան կփոխվի, եւ կգա նորը, որը հաստատապես ավելի լավը կլինի… Այլ խոսքով` հեղափոխականությունը դեռեւս իշխում է մեր ժողովրդի մտածողության մեջ:
Կարդացեք նաև
Անշուշտ, ես նույնպես մասնագետ չեմ եւ չեմ կարող համակարգային անհրաժեշտ փոփոխությունների շուրջ կարծիք հայտնել: Եվ անշուշտ, ես նույնպես, շատ-շատերի պես, կարող եմ պարզապես մատնանշումներ անել կառավարման ասպարեզում տիրող վիճակի եւ հետեւանքների մասին, որոնցից կարող եմ առանձնացնել առաջնահերթ փոփոխության ենթակա երկու կետ.
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այս համարում:
