Երեկ մտերիմները հրաժեշտ տվեցին իրավապաշտպան Միքայել Դանիելյանին։ Միկան այն «ծառերից» էր, որի բնի հաստությունը կտրվելուց հետո է զգացվում․ նրա անժամանակ մահը ստիպեց, որ վերջապես հասարակությունը գնահատի այն գործը, որ նա անում էր տարիներ շարունակ։ Անում էր հետեւողականորեն, անխոնջ, առանց անսալու այն աղմուկին ու քննադատություններին, որ հնչում էին իրավապաշտպանությունից ոչինչ չհասկացող, կեղծ հայրենասիրական լոզունգներով ապրող, մարդու իրավունքներն ամեն օր ոտնահարող մարդկանց ու կազմակերպությունների կողմից։ Անում էր` առանց գնահատանքի խոսքեր ակնկալելու։ Նա չէր խորշում ոչ «բորոտներից», ոչ «աղանդավորներից», ոչ համասեռամոլներից, ոչ քրեական ծանր հանցանք կատարած անձանցից։ Նրան դիմում էին բանակից խուսափողները, փախստականները, մարդասպանները, գողերը, հոգեկան հիվանդները, բոլորը։ Եվ նրանք բոլորը գիտեին, որ Միքայել Դանիելյանը մարդու իրավունքների պաշտպանի բացառիկ զգացողություն ունի։
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ»-ի այսօրվա համարում
