Oգոստոսի 2-ն է: Կիզիչ արևը ավելի տառապալի է դարձնում օրը: Կարինը և ես դժվար, բայց կարեւոր այցելություններ ունենք:
Առաջին կանգառը Արմենենց տունն է:
Նա ունի երեք քնքուշ աղջիկներ: Ամենակրտսերը 1,5 տարեկան է, չնայած գիտակցաբար չի ընկալում պահի տխրությունը, բայց բնազդը նրան այնուամենայնիվ հուշում է, որ ինչ որ մի բան այն չէ:
Ավագ աղջիկը՝ 12 տարեկան , կանգնած է միջանցքում և ներս է մտնում միայն կարճ ժամանակով՝ փոքրիկին հանգստացնելու համար:
Կարդացեք նաև
Նա լսում է մեծահասակների խոսակցությունը պատի այն կողմից: Մենք բոլորս անհանգստացած ենք Արմենի համար:
Մենք համակարծիք ենք, որ ապացույցները հստակ մատնանշում են ճիշտ հակառակը` նրա մտադրությունները և ակտիվ կոչը՝ հանգստությունն ու խաղաղությունը պահպանելու համար էին: Մենք բոլորս դիտել ենք տեսանյութերը մի քանի անգամ:
Արմենի մայրը պատմում է, որ մեղադրանք ներկայացնելուց հետո, իրավապահները որդուն թույլ են տվել վերադառնալ տուն ընդամենը մի քանի ժամով` իրերը կարգի բերելու համար:
Հեռանալիս՝ նա գրկել է իր երեք աղջիկներին և ասել. «Ձեր հայրը գնում է բանտ, բայց նա վատ մարդ չէ, նա արել է այն, ինչը ճիշտ է»: Հուսով եմ, որ աղջիկներն այս անգամ էլ անվերապահորեն հավատացել են հայրիկին:
Դուրս գալուց ես գրկում եմ ավագ աղջկան և ասում. «Գիտե՞ս, ձեր հայրը լավ մարդ է, եւ նա ուզում է ավելի լավ Հայաստան՝ բոլորիս համար»:
Մեր հաջորդ կանգառը Էրեբունի ամրոցի մյուս կողմում է: Սա ծանոթ վայր է, քանի որ ես ծնվել եմ այս սարի հակառակ կողմում:
Մենք կանգ ենք առնում սեփական տան դարպասների մոտ:Առաջին դուռը Դավիթի հորեղբոր տունն է, և մեզ բարեհամբույր ձևով ուղղորդում են դեպի հաջորդ դուռը:
The police banned gatherings in Khorenatsi street and arrested people who support members of ‘Sasna Tsrer’ group which occupied the Patrol-Guard Service Regiment of Erebuni district for over 11 days in Yerevan, Armenia
Այստեղ մեզ սկզբում դիմավորում են Դավիթի ծնողները, որից հետո՝ նրա գեղեցիկ կինը:
Տարոնը համակարգչի մոտ է: Ծնված օրվանից նա իմ ամենասիրելին է, հավանաբար՝ նաև այն պատճառով, որ կրում է իմ որդիներից մեկի անունը: Չնայած Տարոնն ընդամենը 8 տարեկան է, նրա ուժեղ, առնական անհատականությունը առկայծում է ներսից: Նա հպարտանում է իր հորով և ուշի ուշով հետևում է իրադարձություններին՝ համացանցի միջոցով: Նրա կրտսեր եղբայրը լուռ է, նա զգում է, որ արտառոց ժամանակներ են:
Նայում եմ Դավիթի մորը և հիշում տեսանյութը` Դավիթին անգիտակից վիճակում կոպտորեն քարշ են տալիս չորս քողարկված ոստիկաններ:
Մոր ձայնը զնգում է ականջիս մեջ. « Ջուր բերեք… երեխա եմ ծնել, աշխարհ բերել ….»: Նա պատմում է, թե այդ խառնաշփոթի մեջ ինչպես է Դավիթը կանգ առել օգնելու մի երիտասարդ աղջկա, որի հագուստը բռնկվել էր խլացնող նռնակների կրակից այդ տխրահռչակ գիշերը: Նա մեղանչելով ընդունում է, որ ավելի շատ մտահոգված էր Դավիթի համար: Ես արագ հանգստացնում եմ նրան` ասելով, որ ինքս հինգ երեխաների մայր եմ և լավ ծանոթ այդ զգացմունքին:
Մեկնելիս՝ ես գրկախառնվում եմ Տարոնի հետ և փորձում մի քանի բառ ասել, որպեսզի նա իրեն ավելի լավ զգա:
Երբ նստում ենք մեքենան, Կարինը և ես լուռ ենք: Սարսափելի զգացում է խեղդում մեզ: Հինգ փոքրիկներ, որոնք զրկված են հայրական գուրգուրանքից, եւ այս բոլորը, որովհետև հրահանգվել է «քաղաքականապես այդպես է պետք»: Մտքումս Սիամանթոյի խոսքերն են` « Ո՛վ մարդկային արդարություն, թո՜ղ ես …»:
ԱՐՄԻՆԵ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ
«Օրրան» բարեգործական ընկերության հիմնադիր
Լսել եմ թէ ուրիշ ՎԵՑ հայ երեխաներ ալ վերջերս զրկվել են հօր գուրգուրանքից. այդ ել բացարձակապէս, եւ յաւերժօրէն:
Այդ ալ որովհետև հրահանգվել է՝ «իշխանափոխութեան համար այդպե՛ս է պետք»:
Սակայն երեւի ոստիկանի երեխան երեխա չէ, եւ արդէն ոստիկանը մարդ իսկ չի…