Մի խումբ արվեստագետներ, անդրադառնալով հուլիսի 17-ին ՀՀ ոստիկանության ՊՊԾ գնդի գրավմանը, նամակ են գրել. «Անսալով Ձեր բանականությանն ու հայրենասիրությանը, վստահ ենք, որ Ձեր խոհեմությամբ ու հորդորներով կմիջամտեք ու կկանխեք անպատասխանատու ու անհեռանկար այս իրավիճակն ու դեպքերի հետագա անցանկալի հետեւանքները՝ հորդորելով Ձեր ընկերներին վայր դնել զենքն ու հանձնվել իրավապահներին»։
Դերասան, ռեժիսոր Երվանդ Մանարյանը եւս այդ նամակն ստորագրողներից է։ Նա այն արվեստագետներից է, որ եղել է ժողովրդի կողքին, աջակցել ՀԱԿ-ի վերելքին։ 2008թ. սկսած՝ նա Համաժողովրդական շարժման ոչ մի հանրահավաք բաց չի թողել, լինում էր նաեւ Հյուսիսային պողոտայում պայքարող քաղաքացիների կողքին։
– Պարոն Մանարյան, ինչո՞ւ Դուք եւ մի խումբ արվեստագետներ որոշեցիք նամակով դիմել ոչ թե իշխանություններին, այլ՝ Ժիրայր Սեֆիլյանին։
– Ժիրայրին դիմել եմ, որովհետեւ խոսքի հնարավորություններն սպառված չեն, խոսքով կարող ենք լուծել խնդիրները, խոսքով կարող ենք իրար համոզել։
Կարդացեք նաև
– Դուք տարիներ շարունակ պայքարել եք, մասնակցել եք ընդդիմության հանրահավաքներին, ելույթներ եք ունեցել, Ձեր խոսքը հասել է իշխանություններին, ականջալուր եղե՞լ են այդ խոսքերին։
– Չգիտեմ՝ լսել են, թե ոչ։ Այ, հիմա մենք զրուցում ենք իրար հետ, ի՞նչ իմանամ, թե հետեւանքն ինչ է լինելու։ Դուք կգնաք իմ ասածների մասին կմտածեք, ես կգնամ եւ կմտածեմ Ձեր ասածների մասին։ Երբ կա խոսքի հնարավորությունը, ապա պետք է այն օգտագործել։
Թագուհի ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
