Անշուշտ, ոստիկանությունում կան հանցագործությունների դեմ պայքարում մարտունակ, կրակել իմացող եւ «դուխով» ծառայողներ։ Դրանց թվին են պատկանում, օրինակ, քրեական հետախուզման աշխատակիցները («օպեր-լիազորները») եւ քրեական հետախուզության գլխավոր վարչության հատուկ ջոկատը (հայտնի որպես «6-րդ վարչության սպեցնազ»)։
Սակայն այդ ստորաբաժանումները խիստ սահմանափակ են, իսկ ոստիկանության հիմնական կազմը կամ գրող-ջնջող թաղայիններն ու հետաքննիչներն են, կամ հավաքներ ցրող ՊՊԾ գունդը եւ ոստիկանության զորքերն են։ Իսկ այս խմբերը ընդհանրապես պատրաստված չեն լուրջ դիմադրություն ցույց տվողների դեմ պայքարելու համար։
Ոստիկանության այսօրինակ ծառայողների անպատրաստությունը ընդգծվեց ոչ միայն ՊՊԾ գնդի գրավման պատմությամբ, այլեւ դրան հաջորդած դեպքերին։ Օրինակ, երբ կիրակի երեկոյան մի խումբ քաղաքացիներ (լրագրողներ, փաստաբան, ձերբակալվածների հարազատներ) մոտեցան ոստիկանության զորքերի 1033 զորամասին եւ պահանջեցին, որ փաստաբանին ներս թողնեն, անցակետում հսկողություն անող ոստիկաններն այնքան վախեցան, որ «Կալաշնիկով» ավտոմատների ապահովիչները կիսաթաքուն կերպով դրեցին «ավտոմատ կրակ» ռեժիմում…
Պատկերացնու՞մ եք, մի քանի անզեն ոչ ագրեսիվ քաղաքացու ներկայություն ստիպեց, որ ոստիկանության զորքերի ծառայողները վախենան այն աստիճանի, որ ինքնաձիգերը բերեն կրակին պատրաստ ռեժիմ (այդ ծառայողների վախեցած հայացքների մասին խոսելն անգամ ավելորդ է)։
Կարդացեք նաև
Հիշեցնենք, որ խոսքը ոստիկանության պարեկապահակային ծառայության եւ ոստիկանության զորքերի ծառայողների մասին է… Ծառայողներ, որոնք միջին վիճակագրական թաղի «դուխով տղայի» ինքնավստահության կեսի կեսն էլ չունեն։
Դանիել ԻՈԱՆՆԻՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
