Այն փաստաթուղթը, որն այսօր միջնորդները դեմ են տվել Սերժ Սարգսյանին, իհարկե, շատ վատն է, եւ չի կարելի թույլ տալ, որ նա ստորագրի դա։ Բայց արդյոք ձեւը պալատական հեղաշրջո՞ւմն է։ Լավ, ենթադրենք՝ Սերժ Սարգսյանն ուզում էր ստորագրել այդ փաստաթուղթը, մի քանի «փրկիչներ» էլ օգտվեցին դրանից, հեղաշրջում արեցին ու եւս մի քանի տարի ժամանակ ձգեցին։ Դրանից ինչ-որ բա՞ն է փոխվելու։ «Ինչ-որ բանը» Հայաստանի ներսում պիտի փոխվի, հակառակ դեպքում՝ ցանկացած նոր փաստաթուղթ նախորդից վատն է լինելու։
Չի կարելի գրոտեսկային քաղաքական գործիչներ ու բիլիարդի շառից շատ չտարբերվող գեներալներ ունենալ ու միաժամանակ պահանջել, որ միջնորդներն ավելի հայանպաստ դիրքորոշում ցուցաբերեն, չի կարելի ապրել այնպիսի առանձնատներում, որոնցից յուրաքանչյուրի գնով կարելի էր 7-8 սահմանամերձ գյուղ շենացնել, ու միաժամանակ նվնվալ, թե ժամանակակից սպառազինության համար փող չունենք։
Դե եթե փող չունենք՝ թշնամին մեզ հետ պիտի ուժի դիրքերից խոսի, բա հո բարոյականության դիրքերից չի՞ խոսելու։
Տեսեք՝ հիմա բոլորն իրար կոչ են անում, թե «սթափվեք, պատերազմը դեռ չի ավարտվել» եւ այլն։ Իրականում պատերազմը դեռ չի էլ սկսվել։ Ու ի՞նչ ելք է առաջարկում մեր ազգային հասարակական-քաղաքական միտքը։ Ամենատարածվածը սա է՝ վերցնենք թվանքները եւ ազգովի գնանք կռվելու թշնամու դեմ (մեր հերոսական ոգին հակադրելով նրա ժամանակակից սպառազինությանը)։ Եվ այս գաղափարի շուրջ, իհարկե, շատերը կհամախմբվեն։
Կարդացեք նաև
Բայց կա նաեւ երկրորդ տարբերակը, համախմբվել նորմալ իշխանություններ ունենալու գաղափարի շուրջ, որպեսզի եթե անգամ «ազգովի» կռվելու անհրաժեշտություն առաջանա՝ ժամանակակից սպառազինություն ունենանք։
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
