Պոլսոյ պատրիարքական փոխանորդ Աթէշեան սրբազանին արարքին մասին տակաւին կը շարունակուին քննադատութիւնները, որոնք երբեմն չափազանց սուր են, մինչեւ իսկ կոչեր եղան, որ կարգաթող ըլլայ, կամ արգիլուի իր մուտքը Հայաստան:
Սակայն, մարդը Էրտողանին «մօտիկ բարեկամն» է եւ այդ բարեկամութիւնը ի նպաստ տեղւոյն հայկական համայնքին ըլլալու է, ոչ թէ համայն հայութեան զգացումները անտեսելով քննադատէ Գերմանիան, որ ճանչցաւ Ցեղասպանութիւնը, ինչ որ կը նշանակէ, որ սրբազանը ինք անձնապէս չընդունիր Ցեղասպանութեան իրականութիւնը, որուն ճանաչման համար դար մը ամբողջ պայքարեցաւ համայն հայութիւնը:
Իր հանգամանքներէն ելլելով, «նրբացուցիչ դէպք յանցանաց» չկայ այստեղ: Այստեղ ամբողջ ազգի մը արժանապատուութեան հարցը կայ: Մէկ ու կէս միլիոն նահատակներու ցարդ չիրականացած արդարութեան հարցը կայ:
Ըսել կայ, ըսե՛լ ալ կայ:
Կարդացեք նաև
ՅԱԿՈԲ ՄԻՔԱՅԷԼԵԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ազգ» թերթի այսօրվա համարում
