Մանվել Գրիգորյանի պահվածքի շուրջ ծավալված այս խոսակցությունը միայն նրան չի վերաբերում, այլեւ Արցախյան պատերազմից հետո այս պետության մեջ հասարակական-քաղաքական գործունեություն ծավալած գեներալական ողջ բոմոնդին եւ, վերջապես, երկրի զինված ուժերի գերագույն գլխավոր հրամանատարին՝ նախագահ Սերժ Սարգսյանին։
Նախ հիշենք, որ պատերազմի դաշտում առանձնակի, մյուսներից առանձնացված հերոսներ իսկապես չեն լինում։ Հայաստանում «հերոսի» անվանակարգն Արցախյան պատերազմից հետո ի հայտ եկավ, դարձավ սոցիալ-հոգեբանական ստատուս, խխունջի պատյան, հանցավոր անձեռնմխելիություն եւ, ցավոք, ամենաթողություն։ «Հերոս» է, ուրեմն իրավունք ունի սխալվելու։ «Հերոս» է՝ ուրեմն կարող է նաեւ քաղաքականությամբ զբաղվել։ «Հերոս» է՝ ուրեմն կարող է եւ բիզնեսով զբաղվել։ «Հերոս» է՝ ուրեմն իրավունք ունի հասարակական գործունեություն ծավալել։ «Հերոս» է՝ ուրեմն «ճշմարիտ է», «ուրիշ» է, «արժեք» է։ «Հերոս» է՝ ոչինչ, պիտի ներել, չէ որ «հերոս» է։
Ահա, սրանք են այն նողկալի ու շինծու, մեր պետականաշինության սյուները կազմաքանդող էթիկական դրույթները, որոնք ձեւավորվեցին տարիների ընթացքում ու իսկական պատուհաս դարձան ժողովրդի գլխին։ Վերջապես ե՞րբ պիտի լուծում տրվի այս խնդրին, ե՞րբ պիտի պետությունն իր ուսերից թափ տա այսօրինակ «հերոսության» ծանրացած, փտող փոշին եւ առաջ շարժվի։
Այս մարդիկ ե՞րբ են հասկանալու, որ պետությունը, ժողովուրդը ոչ մի բանով պարտական չեն իրենց, որ շարքային քաղաքացին, որն ամեն օր բարեխղճորեն իր աշխատանքն է կատարում, պակաս հերոս չէ (պարզապես, ի տարբերություն իրենց, այդ քաղաքացին թալանով չի զբաղվել, հարստություն չի կուտակել, ուրիշի աշխատանքը չի գողացել):
Կարդացեք նաև
Արամ ՊԱՉՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
