Անկախ այն իրողութենէն, թէ յաղթանակ, յառաջդիմութիւն, նուաճում կամ տեղքայլ կը նկատենք Վիեննայի մէջ Մինսկի խումբի համանախագահներու միջնորդութեամբ՝ Հայաստանի եւ Ատրպէյճանի նախագահներու հանդիպումը, մենք պարտաւոր ենք չմոռնալ Ապրիլեան քառօրեայ պատերազմին դասերը, մեր զէնքերը վար չդնել եւ շարունակել՝
– Հայոց բանակի սպառազինութիւնն ու թիկունքը հզօրացնելու նպատակով ձեռնարկուած հանգանակային արշաւները.
– Արցախի անկախութեան ճանաչման քաղաքական ու յարաբերական աշխատանքներուն յաւելեալ թափ տալ.
– Նպաստել Հայաստանի եւ Արցախի մէջ կաշառակերութեան դէմ նոր թափով ընթացող պայքարին, միեւնոյն ատեն պահանջելով իշխանութիւններէն, որ լրջօրէն ու հետեւողականօրէն գործադրեն պետական միջոցները խնայողաբար գործածելու որոշումները:
Կարդացեք նաև
Իսկ մեկնաբանութեանց ընդհանուր խորապատկերին մէջ իմ ներդրումս աւելցնելու փոխարէն, կը նախընտրեմ մէջբերել քաղաքական հեղինակաւոր գործիչ ու մեկնաբան, ՀՅԴ Բիւրոյի նախկին անդամ Կարօ Արմէնեանի կարծիքը.
«Համանախագահող երկիրներու արտակարգօրէն բարձրաստիճան մասնակցութեամբ գումարուած Վիեննայի գագաթնաժողովը դոյզն չափով իսկ Ատրպէյճանը սանձելու քաղաքական կամք չկրցաւ ցուցաբերել: Որմէ կը հետեւի այն, որ Ալիեւի համար Վիեննան կը շարունակէ բնականոն գործարք ըլլալ (business as usual): Ոչինչ կայ Վիեննայէն բխող, որ կարենայ զգաստութեան հրաւիրել զինք: Իսկ մշտադիտարկման սարքերու խոստումները, իմ կարծիքով, բաւական երկար ճամբայ ունին կիրարկուելու համար, որմէ ետք նաեւ հարց է, թէ ի՞նչ սարքեր ընդունելու պատրաստ է Ատրպէյճանը, եւ թէ անոնց փորձարկումը ի՞նչ արդիւնք պիտի տայ: Համանախագահներու յայտարարութեան մէջ այդ մասին խօսող նախադասութիւնը առայժմ շատ անորոշ է»։
ԱԲՕ ՊՕՂԻԿԵԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ասպարեզ» թերթի այսօրվա համարում
