Այսօր Եռաբլուրում զրուցեցինք զինվորականների, Արցախյան հերոսամարտի մասնակիցների հետ, որոնք նոր էին իջել դիրքերից:
Նրանցից մեկից՝ ազատամարտիկ Լեւոն Թադեւոսյանից (մականունը՝ Մատաղ) հետաքրքրվեցինք, թե ԱԺ գեներալներին տեսե՞լ են այնտեղ, պաշտոնյաների հանդիպե՞լ են, օրինակ, Առաքել Մովսիսյանին տեսե՞լ են:
Նա պատասխանեց. «Առաքել Մովսիսյանին ճանաչում եմ դեռ 90-ականներից: Առաքել Մովսիսյանը շատ դուխով հրամանատարներից ա, շատ կարգին մարդ ա, խելացի, գրագետ: Շատ խելացի կռվող, նա իր զինվորից միշտ առաջ էր գնում: Նրա նման դուխով հրամանատարներ մենք շատ քիչ ենք ունեցել: Ժամանակին ճանաչել ենք, հիմա իրար քիչ ենք տեսնում գործի բերումով, իր զբաղվածությունը շատ է: Բայց Առաքել Մովսիսյանը մնում է Առաքել Մովսիսյան: Ես համոզված եմ, վստահ եմ, որ ինքն էսօր էլ իր ջոկատը կազմած՝ առաջնագծում կլինի: Թե որ հատվածում է՝ չեմ հանդիպել, բայց 100 տոկոսով համոզված եմ, որ ինքը սահմանում է»:
Մեր հարցին՝ Արցախյան գոյամարտից հետո մենք տեսանք, որ բազմաթիվ մարդիկ ինչ-որ մեդալներ ստացան, կոչումներ, ԵԿՄ-ական դարձան, պարզվեց՝ Արցախում կռվել են, դուք դրան ո՞նց եք վերաբերվում, երբ մարդիկ եք տեսնում, որոնք մարտի դաշտից շատ հեռու են ու կոչումներ են ստանում՝ նա պատասխանեց. «Եթե մեդալ տվող մարդը գտել է նա արժանի է, ուրեմն ինչ-որ մի բան գիտի»:
Կարդացեք նաև
Ազատամարտիկ Վալերի Անդրեասյանը Օմարի լեռնանցքն ազատագրողներից է: Նրա խոսքերով՝ «Առաջիններն ենք, որ Օմարի լեռնանցքում առանց նվագի քոչարի ենք պարել ու հաղթանակ նշել»:
Նա վստահեցրեց, որ պարտադիր չի միայն զենքով կռվել, եթ մարդիկ ընդունակ են, կարող են գաղափարով օգտակար լինել բանակին ու կոչում ստանալ. «Դրան հավասար է: Հնարավոր է դաժե հեռուստացույցով նայեն տենան սահմանները, բայց մարդիկ իրենց գիտելիքներով, իրենց հնարավորություններով եթե կապ ունեն, ուրեմն ամբողջ ճանապարհին մեր հետ են: Առաջին գծին հավասար է դա»:
Հռիփսիմե ՋԵԲԵՋՅԱՆ
