Քառօրյա պատերազմի առաջին զոհերից մեկի՝ 20-ամյա Վլադիմիր Մելքոնյանի ընտանիքը բնակվում է Գյումրու երկաթգիծ կոչվող թաղամասի խորքերում՝ անմարդկային պայմաններում. փլված, խարխուլ ու խոնավ մի կառույցում, որն ամեն վայրկյան փլուզման ենթակա է. վտանգ է սպառնում ընտանիքին:
Վլադիմիրի մայրը՝ Սվետլանա Մելքոնյանը, մեզ պատմեց, որ իրենց ընտանիքը երկրաշարժից անօթեւան մնացածների հերթացուցակում զբաղեցրել է 29-րդ կետը, սակայն, չգիտես ինչպես, դուրս են հանել հերթացուցակից: Տիկին Սվետլանան ստիպված է եղել իր երկու որբացած տղաների հետ (ամուսինն արցախյան պատերազմի մասնակից է. մահացել է՝ ծանր հիվանդանալով, երբ Վլադիմիրը դեռ երկու տարեկան էր) ապաստանել է հայրական տանը, որը տան նման չէ: Վերջինս շատ բան չի ուզում, խնդրում է օգնել մի ծածկ ունենալ գլխավերեւում:
Վլադիմիրի ընտանիքի միակ ապրուստը ծեր, շաքարային դիաբետով տառապող տատիկի ու պապիկի թոշակն է: Մեծ եղբայրը՝ բանակից վերադառնալուց անմիջապես հետո մեկնել էր արտագնա աշխատանքի, սակայն դեռ տեղ չհասած՝ լսել էր եղբոր զոհվելու գույժն ու վերադարձել:
Կարդացեք նաև
Մայրը պատմում է, որ եղբայրը 3 տարի չէր տեսել եղբորը, նա եւս բանակում է եղել, հիմա էլ նրան եղբոր գերեզմանից տուն բերել չի հաջողվում, անդադար սգում է…Եթե տուն է գալիս, ապա 5 րոպեով, այն էլ եղբոր նկարի առաջ կանգնելու: Վլադիմիրին մնացել էր ընդամենը երկու ամիս ծառայությունից հետ գալու համար:
Հարազատները պատմում են, որ նա փափագած ուզում էր Արցախ գնալ, երբ զինկոմիսարիատում մերժել են՝ հասկացնելով, որ որբ ես, չեն տանի քեզ Արցախ, կուղարկեն Իջեւան, Վլադիմիրը կռիվ է տվել, այնպես դասավորել, որ անպայման Արցախ գնա:
Վշտից կծկված պապիկը փառք է տալիս Աստծուն, որ Վլադիմիրի դին գոնե նորմալ վիճակում են բերել. խոշտանգված չի եղել, կարողացել են հուղարկավորել դեմքն ու մարմինն առանց ծածկելու:
Մայրն էլ ցույց է տալիս հյուրասենյակում Վլադիմիրի անկյունը՝ աղոթագրքերով ու Սրբի նկարներով, առանձնացնում է «Գրպանի աղոթագիրքն» ու ասում՝ այս աղոթքները հանել ենք Վլադիմիրի գրպանից, նա այնպես էր հավատում Աստծուն…»
Նունե ԱՐԵՎՇԱՏՅԱՆ
Ամեն անգամ տեսնելուվ աղքատության այսպիսի պատկերներ, մտածում եմ ինչպես կարելի է մեր հանրապետությունը հանել այս վիճակից: Եվ ինչքան էլ մտածում եմ, միայն մեկ ճանապարհ եմ տեսնում. դա կազմակերպված աշխատանքն է: Հարստության և բարեկեցության համար ուրիշ ճանապարհ չկա: Մեր պատգամավորները այսօր ժամանակի տեսակետից անիմաստ օրենքներ են քննարկում: Մինչդեռ այսօրվա հրամայականը երկրի տնտեսական վիճակի բարելավումն է: Վերջին հաշվով տնտեսությունն է որոշում բանակի սպառազինությունն ու ամրությունը: