Հերմինե Նաղդալյանը խոսելով գրավյալ տարածքների մասին, անզգուշություն է ունեցել ասելու, որ երբ Ղարաբաղին համապատասխան կարգավիճակ տրվի, այդ հողերը կվերադարձվեն, որովհետեւ «մենք այդ հողերը չենք ուզում»։ Եվ վայ-հայրենասերների մի մեծ բանակ հիշել է այդ հողերի գրավման ժամանակ թափված արյունը, իսկ «արյունով գրաված հողերը հետ չեն վերադարձնում», ուստի «ոչ մի թիզ հող» հետ չենք տալու, եւ մեր հերոս տղաները պահելու են դիրքերն ու դեռ մի բան էլ՝ «Բաքու են հասնելու»։
Չգիտեմ, թե սոցցանցերում այսպես հոխորտացողներից քանիսն են սահմանը մոտիկից տեսել եւ արդյոք մերձավորների շրջանում կռվողներ ունե՞ն, բայց ցավում եմ, որ ոչ մի գրագետ ու խելամիտ մարդ հստակ չի բացատրում այս զանգվածին, որ Արցախի անվտանգության գոտին ստեղծվել է նախ ադրբեջանական հարձակումներից պաշտպանվելու նպատակով, երկրորդ՝ Ղարաբաղի կարգավիճակում հաջողություն արձանագրելու եւ հակառակորդին զիջումների մղելու համար։
Այնպես որ, ինչքան էլ նոր հողեր գրավելու տենչը մեծ լինի մեր սրտում, այդ հողերը վաղ թե ուշ պետք է վերադարձվեն՝ վերջնական համաձայնություն ձեռք բերելուն պես։
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
