Զորքը խաղաղարար է, եթե ունի միջազգային հանրության հավանությունը որեւէ հարցի կարգավորման ժամանակ։ Մնացած բոլոր դեպքերում, եթե նույնիսկ կողմերից մեկն էլ խնդրի խաղաղապահներ մտցնել, դա չի կարող դիտվել իբրեւ խաղաղապահ առաքելություն։
Մոսկվան եւ Բաքուն, ամենայն հավանականությամբ, սպասում էին, որ ապրիլի 2-3-ին հենց Հայաստանը կխնդրի խաղաղապահներ ուղարկել, բայց, ինչպես ասում են, շաբաթն ուրբաթից շուտ եկավ։ Հայկական զորքերը չընկրկեցին՝ տապալելով ոչ միայն Պուտին-Ալիեւ գործարքը, այլեւ ռուսական փառապանծ զենքի մասին առասպելը։
Կարճ ժամանակ անց Պուտինը եւ Ալիեւը կհասկանան, որ իրենք չեն այն գործիչները, որոնց վերապահված է Ղարաբաղի հարցի լուծումը։ Այսօր ոչ Պուտինը եւ ոչ էլ Ալիեւը չեն կարող երաշխիքներ տալ, որ մոտ ժամանակներս Ադրբեջանում չի կարող իրականացվել Հարավսլավիայի կազմաքանդման ծրագիրը։
Մեկ էլ կպարզվի, որ, ինչպես Ելցինի ժամանակ, ռուսական զորքերը, հակամարտության օջախին այդքան մոտ լինելով հանդերձ, չեն կարողացել ոչինչ անել եւ մի նոր Կոսովո, եթե չասենք՝ այլ մանր-մունր անկախություններ են հռչակվել Ալիեւի հոր բոստանում։
Կարդացեք նաև
Հետեւաբար, Մոսկվան մտածելու տեղ ունի, թե ինչ է ասելու հետո, երբ վերջնականապես ձախողի իր «լավրովյան պլան» կոչվող ավանտյուրան, որի առաջին փուլը՝ բլից կրիգով հայերին զիջումներ պարտադրել, արդեն իսկ ձախողել է։
Էդիկ ԱՆԴՐԵԱՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
