Հայաստանը և Լեռնային Ղարաբաղը թևակոխել են ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործընթացի, այսպես ասած, կոնսպիրոլոգիական նոր փուլ: Սա արդեն երրորդ փուլն է:
Առաջինը 1994 թվականի հրադադարից մինչև 97-98 թվականների իրադարձություններն էին, երբ Լևոն Տեր-Պետրոսյանն իր հայտնի «Պատերազմ, թե խաղաղություն» հոդվածով, և ներիշխանական զարգացումներն էլ իրենց հայտնի ընթացքով ու Տեր-Պետրոսյանի հրաժարականով, այսպես ասած, զգալիորեն գաղտնազերծեցին կարգավորման գործընթացն ու քաշեցին որոշակի գիծ:
Երկրորդ փուլը սկսեց, սակայն, ոչ թե 1998-ից, այլ գործնականում 2000-ից, երբ Հայաստանում Հոկտեմբերի 27-ի ահաբեկչությունից հետո որոշակի ներիշխանական քաոսը սկսեց պարզվել, և սկսեց հաստատվել Ռոբերտ Քոչարյանի և ՀՀԿ գործարքը: Այդ ընթացքում՝ 1998-2000, Հայաստանում նոր իշխանության ձևավորման փուլ էր, որը սակայն Հոկտեմբերի 27-ի ահաբեկչությամբ մնաց կիսատ, և իշխանությունը ձևավորվեց արդեն նոր իրողությունների և գործոնների ազդեցությամբ՝ 2000 թվականի գարնանը:
Արցախյան քառօրյա պատերազմը, փաստորեն, ավարտեց ղարաբաղյան կարգավորման բանակցային կոնսպիրոլոգիական կամ խորհրդապահական գործընթացի երկրորդ փուլը, քաշեց երկրորդ գիծը, և մենք այժմ ականատես ենք լինում երրորդ փուլի մեկնարկին: Երկրորդն, իհարկե, որոշակի ժամանակահատվածից հայտնվել էր փակուղում և դադարել էր լինել բանակցային, և պատահական չէ, որ գիծը քաշվեց արտաքին բռնկման՝ պատերազմի միջոցով, ոչ թե ներիշխանական բռնկման, ինչպես 1997-98 թվականներին:
Կարդացեք նաև
Արամ Ամատունի
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
