Մարտունում գարունն իր ողջ շքեղությամբ փթթում է, սակայն այս անգամ ապրիլը երազանքներ ու ժպիտներ խլեց։
ԼՂՀ Մարտունի քաղաքի «Կարվին» կոչվող թաղամասը լուռ է, փոքրիկ նրբանցքը՝ սգավոր։ Նարինյանների ընտանիքը մի շաբաթ առաջ հողին հանձնեց տան ամենափոքրին՝ քառօրյա պատերազմի զոհ Վլադիմիրին։
«Միշտ զգուշացնում էի հեռու մնա մեքենաներից, բրոնիժիլետդ հագիր, կասկադ դիր։ Իմ ասածներն էլ իր զինվորներին էր հորդորում, բայց․․․»,- ցավով ասում է ավագ եղբայրը՝ պայմանագրային զինծառայող Մխիթարը, բայց, ինչպես պատմում են, հենց մեքենայի մոտ էլ զոհվեց Վլադիմիրը։
Փոքրիկ բակում բոլորը լուռ են։ Ցավն անբառ խոսում է արդեն սպիտակին տվող մազերով ու մորուքով Վլադիմիրի հոր աչքերով։ Ընտանիքի անդամները պատմում են, որ իրենց փոքրը հոգատար էր, զգայուն, հանդուրժող․ «Սիրում էր բոլոր հարազատներին, սակայն հազվադեպ էր ծնունդների ու խնջույքների գնում։ Առավել կապված էր տատիկի ու հոր հետ, միշտ ասում էր, եթե բաբոն /տատիկը-հեղ․/ գալիս է՝ ես էլ կգամ»,- պատմում է որդեկորույս մայրը՝ տիկին Նելլին։
Վլադիմիրն ընկերասեր էր, եղբոր բնորոշմամբ՝ սիրտն էլ կտար ընկերոջը։
Քառօրյա պատերազմի հենց առաջին օրը զորամասում զոհվեց Վլադիմիրի մտերիմ ընկերը՝ Յուրին։ «Ձայնի մեջ լաց կար»,- ասում է եղբայրը, ուզում էր ինքն էլ վերջին հրաժեշտը տար սիրելի ընկերոջը, սակայն ընդամենը մի քանի օր անց հավերժաբար միացավ նրան՝գուցե ուրիշ աշխարհում։
Նյութի մանրամասները կարդացեք karabakh-open.info–ի կայքում
