Բոլորը միանգամից շատ խորիմաստ եզրակացության հանգեցին՝ Ռուսաստանը մեզ դավաճանել է։ Այո, ռուսները դավաճաններ են, ամերիկացիներն էլ են դավաճաններ (Վիլսոնի քարտեզը կյանքի չկոչեցին), անգլիացիներն էլ (նրանց նավերը չէին ուզում բարձրանալ մեր լեռները), ֆրանսիացիներն էլ (Կիլիկիան տվեցին թուրքերին), եւ ընդհանրապես՝ բոլորն էլ դավաճաններ են։ Բայց երբեւէ տեսած կա՞ք ինչ-որ մեկին, որը դավաճանություն գործի հենց այնպես, «կայֆի համար», առանց որեւէ շահի։ Որեւէ մեկը փորձե՞ց վերլուծել ու հասկանալ, թե որն էր Ռուսաստանի շահը մեզ դավաճանելու հարցում։ Թե՞ազգովի եզրակացրեցինք, որ «երեւի Պուտինը հայերին չի սիրում», կամ «էրեխա վախտ հայերը Մեդվեդեւին հայաթում տփել են»։ Դասեր քաղելն այն կլիներ, որ դավաճանության պատճառները հասկանայինք ու փոխեինք իրավիճակը՝ այնպես, որ հաջորդ անգամ Ադրբեջանին դավաճանի։
Եթե Հայաստանը պետություն է, ուրեմն պիտի այս իրավիճակում իրեն դրսեւորի որպես պետություն, եթե պետություն չէ՝ ուրեմն պիտի պետություն դառնա։ Կամավորականների հոսք, հանգանակություններ, հայրենասիրական պաթոս, «կուլակաթափ» եւ այլն՝ դրանք բոլորն իրենց տեղն ունեն, բայց Հայաստանն այս իրավիճակը կարող է հաղթահարել միայն որպես պետություն։ Եթե իշխանություններն այս դասը քաղել են՝ լավ, եթե չեն քաղել՝ պիտի ներողություն խնդրեն ու հեռանան, կամ՝ հասարակությունը պիտի հեռացնի։ Սա է, ուրիշ ելք չկա։
Եվ սա պիտի լինի մեր քաղած եթե ոչ միակ, ապա գոնե հիմնական դասը։
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
