Անցյալ շաբաթվանից հակառակորդ պետությունը փաստացի պատերազմական գործողություններ սկսեց Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության դեմ
Վերլուծաբան, հրապարակագիր Ռուբեն Անգալադյանը «Առավոտի» հետ երեկ հեռախոսային զրույցի ժամանակ գնահատելով ստեղծված իրավիճակը «հրադադարի» ընդունումից հետո՝ ասում է.
-Նախ, կարծում եմ, որ առանձնապես մեծ հաջողություն չկա: Ինչո՞ւ: Մենք եկանք եւ նույն կետի վրա կանգնեցինք: Իսկ 1994թ.-ին մենք հաղթող կողմը լինելով՝ կապիտուլյացիայի չենթարկեցինք, այլ գնացինք հավասարը հավասարի հետ, բերեցինք հավասարակշռված իրավիճակի, որը տեւեց 22 տարի: Ու հիմա նույն կետում ենք կանգնել: Դա նշանակում է, որ կան որոշ բաներ, որոնք լավ չենք հասկանում:
-Խոսքն ինչի՞ մասին է: Ինչը հաշվի չենք առնում:
Կարդացեք նաև
– Պատերազմը գին ունի: Պատերազմից հետո գնում է առեւտուր: Ով հաղթողն է, նա էլ թելադրում է իր կամքը: Ես այդ բանը չեմ տեսնում: Ոչ այսօր, ոչ էլ անցյալում: Ալիեւը, փաստորեն, մեզ խաբեց: Նա հասկացավ, որ շատ ավելի վատթար իրավիճակ կարող է լինել, եւ զմռսեց իրավիճակը: Մինչդեռ, ես, շատերը, ուզում ենք իմանալ, ինչպիսին է շփման գծում մեր հնարավորությունները, պայմանները: Պատերազմը վերջ չունի: Այնպես չի, թե տվեցինք իքս-զոհեր եւ ավարտվեց ամեն բան:
-Պարոն Անգալադյան, բայց չէ՞ որ սկսվեցին հանդիպումներ, սկզբում պաշտպանության նախարարության գլխավոր շտաբների պետերի մակարդակով, ապա՝ հավանաբար, սպասվելիք ՌԴ վարչապետի այցով:
-Կարծում եմ, նշանակություն չունի շտաբների պետերի, Ռուսաստանի վարչապետի այցը: Այդ քայլերը կլինեն մի հինգ-վեց տարի հետո էլ: Բախումն անխուսափելի է: Բախումը կարող է մինչեւ անգամ 2018 թվականին էլ լինել, քանի որ նախագահական համակարգերը տարածաշրջանում փոխվում են: Մեծ փոփոխություններ են սպասվում միջազգային կյանքում: Մենք որտեղ ենք, ինչ ենք ուզում: Երբ պատերազմ չկա, ռազմական նախարարը պետք է լինի թույլ մարդ, սա օրենք է: Երբ պատերազմական իրավիճակ կա, գալիս է շատ ուժեղ մարդ: Գալիս է, որ հաղթի: Ես չեմ տեսնում, ոչ փոփոխություններ ներսում, ոչ իրավիճակի խորը գնահատում: Ինչ է նշանակում հակառակորդը եկավ, գիշերով, մեր աչքի առաջ: Նրանք պատրաստվել էին: Հետո առավոտը շուտ երեխաներին խփեցին:
Հետեւությունս. ուրեմն, դա այնպիսի կետ է եղել, որ հանգիստ տեսել են, որտեղ է դպրոցը, ում կարելի է թիրախավորել: Խաղաղ բնակչի ականջները կտրել են, իսկ մենք այնպես ենք ներկայացնում, թե անսպասելի էր: Իրականում, այո, զինվորի ոգին էր տեղը: Իսկ ինչն է թույլ. մեր զինվորի միամտությունը: Մենք միամիտ ենք: Հեռախոսով խոսում են, կամավորականների ավտոբուս է պայթեցվում: Բանակը համակարգված պիտի լինի: Որպեսզի քո լավ կողմերը առաջ քաշես, իսկ վատ կողմերը վերցնես, պատրաստ լինես այս համակարգում դրա դեմ կռվելու: Ես չեմ տեսնում:
-Ձեր գնահատմանբ՝ միջազգային ասպարեզում ինչպիսի՞ն է մեր արված քայլերը:
-Ինչ վերաբերում է միջազգային ասպարեզին, ճշտենք, ում է սա ձեռ տալիս: Սա առաջին հարցն է: Իմ կարծիքը ունեմ: Ձեռնտւ է այս պահին Ռուսաստանին: Քանի որ երկու կողմին էլ ցույց տվեց իր ուժը: Սա նորմալ է: Քանի որ տարածաշրջանը հսկում է Ռուսաստանը: Բոլորովին ուշադրություն չեմ դարձնում, թե ինչպես է Ռուսաստանը զենք վաճառում Ադրբեջանին: Բոլորը ուշադրություն են դարձնում: Փողն այնպիսի բան է, որ եթե փող կա, բոլորը կվաճառեն: Իսկ լա՞վ կլիներ, որ զենք վաճառեր Միացյալ Նահանգները: Դու ունես դաշնակից, որի հետ կարող ես բանակցել դրա շուրջ: Մեր եւ հակառակորդի զենքերի մեջ տարբերություն կա: Մեր զենքերը շատ ավելի ժամանակակից են, քան նրանցը: Հո Ռուսաստանը չի կարող կանգնել, բոլորին ասել:
-Նախագահն էլ Գերմանիայում ասաց, թե հին զենքեր են:
-Երբ նախագահն ասում է, սա նշանակում է՝ քաղաքականություն է: Մեկը մյուսի հետ կապված բաներ են, պետք է հարգել, հասկանալ, մենք ամեն ինչը բաց ենք խոսում: Բոլորին ցույց ենք տալիս, տեսեք, հրթիռն ընկել է, բան չի պատահել, չի պայթել: Դու ուրախացիր, բայց… քո ներսում: Բարդ կոնֆլիկտ է: Հակառակորդը հարվածն ուղղեց հյուսիսում, բայց հիմնական հարվածն ուզում էր հարավում տալ: Ուզում էին կտրել մեր սահմանը Իրանի հետ: Մենք ասում ենք՝ գյուղը վերցրինք, լավ է, իսկ գյուղի ստրատեգիկ նշանակության մասին կարծես չենք պատկերացնում:
-Ճի՞շտ էր այս պահին Արցախի ճանաչման հարցի վերանայումը:
-Այդ հարցի բարձրացումը շատ արդիական է, եթե ճիշտ դրվեն խնդիրները եւ լուծվեն: Մեր դիվանագիտական կորպուսը, որն աշխատում է արտերկրի սուբյեկտների հետ՝ դեսպանատներ, պառլամենտ, պարտության դեպքում էլ հաղթանակ կարող էր սարքել: Եվ դա ժողովուրդը կմարսեր: Անպայման չի ժողովուրդը ոտքի ելնի: Վերլուծաբանները կամ խմբերը, որոնք ուշի-ուշով հետեւում են, պետք է ճշգրիտ ներկայացնեն վիճակը: Հնարավոր է՝ հասնենք Ղարաբաղի ճանաչմանը, բայց պետք է պատրաստվենք, դա հեշտ գործ չի: Ո՞ւր են լոբբինգի արդյունքները, ծախսվել են գումարներ, դրա շուրջ նստած են մարդիկ: Եթե 3-4 օր էլ պատերազմը նման ինտենսիվությամբ շարունակվեր, մենք կունենայինք առաջխաղացում, դա կնշանակեր, որ մենք նոր տարածքների շուրջ կարող էինք սկսել բանակցությունը, արդեն մոռանալով հին տարածքների մասին: Եթե ասում ենք, սատար ենք կանգնում, Ղարաբաղի հետ չենք ճշտելու, թե որ սահմանն ենք պաշտպանելու:
Նրանք ասին, դադար են տալիս, մենք ուրախացանք: Ասես, այդ խոսքին էինք սպասում: Մենք պիտի հասկանանք, որ պատերազմի ժամանակ զոհեր լինելու են: Բա ոնց լինի՝ առանց զոհի՞: Փաստենք, որ այս իրավիճակից մենք դիվիդենդ չենք քաղել միջազգային ասպարեզում: Մենք չենք սկսել, նրանք են սկսել: Նրանք չեն հասել այն հաջողությանը, որին ուզում էին հասնել: Նշանակություն չունի՝ գնացել ենք առաջ, թե ոչ, ամեն ինչը ճիշտ մեկնաբանման կարիք ունի:
Միակը՝ պատկերացումները, որոնք հստակեցվել են՝ հայկական բանակն ունի կամք, եւ այդ կամքը կոտրել չես կարող:
Զրույցը՝
ՌՈՒԶԱՆ ՄԻՆԱՍՅԱՆԻ
«Առավոտ» օրաթերթ
08.04.2016
