Երբ 2013-ի սեպտեմբերի մի «գաղջ» առավոտ արթնանալով տեղեկացանք, որ դեպի Եվրոպա գնալու փոխարեն ընտրել ենք դեպի Ռուսաստան՝ ԵԱՏՄ գնալու ուղին, մեզ մի բացատրություն տրվեց՝ այդ որոշումը կայացվել է երկրի անվտանգությունից ելնելով։
Մեզնից շատերը, այդ թվում՝ իշխանության մեջ գտնվողները, դրան դեմ էին, բայց հաշտվեցին, քանի որ մենք «Ղարաբաղի խնդիր ունենք», եւ հասկանալի էր, որ այդ խնդրի լուծման, նոր պատերազմի կանխման համար մեզ հզոր ու վստահելի զինակից է հարկավոր։ Այնպիսի զինակից, որը դեմոկրատիա չի խաղա, բարեկիրթ եվրոպացիների նման հավասարության նշան չի դնի ագրեսորի ու զոհի միջեւ եւ մեզ նաեւ զենքով-զորքով կաջակցի։ Եվ այս փաստարկը կարեւոր դեր խաղաց մեր եվրասիական կողմնորոշման հարցում։
Շատ չանցած, սակայն, պարզվեց, որ մեր ռազմավարական դաշնակիցը բիզնես-շահեր ունի եւ չի պատրաստվում դրանք անտեսել հանուն Հայաստանի։ Երբ նա մեծաքանակ զենք վաճառեց մեր հակառակորդին, պարզ էր, որ այդ զենքը մի օր կրակելու է մեզ վրա:
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
