Եթե որեւէ հայ սպա կացինով սպաներ քնած ադրբեջանցու, որն իր հետ սովորում էր արտասահմանում, այդ սպան հայրենիքում կարժանանար առնվազն արհամարհական վերաբերմունքի: Եթե որեւէ մեր զինծառայող պարծենար, որ սպանել է 92 տարեկան տատիկի եւ կտրել է նրա ականջները, նա Հայաստանում նողկանքից բացի՝ ոչ մի այլ զգացմունք չէր առաջացնի: Հայ զինվորը բոլորովին այլ վարքագիծ ունի. նա, վիրավոր լինելով, ուղարկում է իր ընկերներին ապահով տեղ, հետո սպասում է, որ հակառակորդի զինվորները մոտենան եւ նռնակով պայթեցնում է թե՛ իրեն եւ թե՛ հակառակորդներին: Հայ ազատամարտիկը կարող է խաղաղ վիճակում ժամերով բողոքել իր սոցիալական վիճակից եւ իրեն շրջապատող անարդարություններից, խոստանալ` «հիմա սպանես էլ, կռվի չեմ գնա», բայց ապրիլի 2-ին առավոտվանից հերթ կանգնի` ռազմաճակատ գնալու համար: Այդպիսին է մեր ժողովրդի բնավորությունը, որին ոչ մի տանկ, ոչ մի «Սմերչ» եւ ոչ մի «Սոլնցեպյոկ» չի դիմանա:
Քաղաքակրթական տարբերություններն ակնհայտ են: Եվ դրանք, ի վերջո, բախման ժամանակ մեզ առավելություն են տալիս, որովհետեւ ատելությունը, այլատյացությունը, գազանությունների արդարացումը թուլացնում են մարդուն: Իլհամ Ալիեւը, կարծում եմ, վաղ թե ուշ կանգնելու է հենց իր ժողովրդի դատարանի առաջ ոչ միայն անիմաստ զոհերի, այլեւ մոտ 15 տարի իր հասարակության մեջ ատելության կործանարար թույնը ներարկելու համար:
Իսկ ինչո՞ւ չենք կարողանում մեր ժողովրդի այդ հսկայական էներգիան օգտագործել նաեւ ներքին կյանքում: Խնդիրներից մեկը, հավանաբար, այն է, որ ոտնձգություններ կատարող հակառակորդի դեմ կռվելը մենք համարում ենք մեզ բոլորիս միավորող համաժողովրդական գործ: Ուժեղ պետություն կառուցելը այդպիսի գործ չենք համարում՝ այս հարցում մենք ապավինում ենք ինչ-որ հրաշքի՝ իբր երկնքից իջնելու է մի փրկիչ, բոլոր քարերը տեղն է դնելու, եւ այդպիսով «կառաջանա» մեր ուզած պետությունը:
Այն էներգիան, որը պատերազմի ժամանակ դարձնում է մեզ ուժեղ, խաղաղ ժամանակ ծախսվում է այդ անիմաստ սպասելիքների եւ նույնքան անիմաստ բողոքների վրա: Երբ ասում ես՝ զինվորը մենք ենք, բոլորը դրա հետ համաձայն են, բայց եթե ասես՝ պետությունը մենք ենք, շատերը կսկսեն վիճել՝ չէ, մենք չենք, եւ ցուցամատը տնկել դեպի առաստաղ: Բայց այս խնդիրը, հավանաբար, կլուծվի սերնդափոխությանը զուգահեռ եւ, իհարկե, նաեւ քարոզչությամբ. մենք կարիք ունենք ոչ այնքան հայրենասիրական դաստիարակության (այստեղ խնդիրներ չունենք), որքան պետական եւ քաղաքացիական կրթության:
Կարդացեք նաև
Ի վերջո, ուժեղ պետությունը նաեւ անվտանգության գլխավոր երաշխիքն է:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Այսօրվա կրոնակուսակցական քարոզչության ներքո սերնդափոխությունը ոչինչ չի լուծի:
Ճիշտ են ասում, որ պետությունը մենք (շարքային քաղաքացիներս) չենք:
Պետությունը Նախագահն է, կառավարության անդամները, նախարարները, պատգամավորները, բանկիրները, քրեական հեղինակությունները, գերատեսչական ղեկավարները եւ այլն: Այսօր սրանք են ուժեղ եւ պետություն ու անվտանգության գլխավոր «երաշխիքը»:
Ո՞ր պետական, քաղաքացիական կրթության մասին է խոսքը:
Հայրենասիրական դաստիարակության մասին,
ներեցէք որ ասեմ՝
. ճիշդ է, կարելի չէ բաղդատել արտասահմանի կացութեան հետ (ուր հայոց հայրենասիրութիւնը կատարեալ անհրաժեշտութիւն է, դիմադրելու համար այլասեռման եւ ձուլումի սոսկալի հոսանքներուն դէմ),
. սակայն այդքան ալ վստահ չլինենք թէ անոր կարիքը բնաւ չկայ, հայրենի հողի վրայ եւս
. նկատեցի «այնքան» բառով արտայայտված չափանշային նրբութիւնը, սակայն նորէն ալ, կ’արժէ երեւոյթը ընդգծել – որովհետեւ ի սկզբանէ դուրսը ապրող հայրենասէր հային համար, բաւականին ցնցիչ է Հայրենիքի մէջ հանդիպիլ… որոշ տեսակը ազգակիցների – : Իսկ այս նիւթով, արտագաղթողների պարագան ուղղակի աղետալի է:
“ուժեղ պետությունը նաեւ անվտանգության գլխավոր երաշխիքն է: ”
այ սա ոչ թե պետք է միայն հասկանանք, այլ սա պետք է մտնի մեր արյան մեջ ու դառնա մեր ամենահիմնական գենետիկ կոդերից մեկը
Եթե ինչոր մեկը գնի 100 միավոր ժամանակակց ռազմական տեխնիկա եւ ցանկանա նվիրել Հայաստանին, ոչինչ չի ստացվի:
Եթե ինչոր մեկը ցանկանա վերադառնալ Հայաստան ունենալով իր «գրպանում» $ 1 մլրդ, նպատակ ունենալով կառուցել գործարաններ, զարգացնել արդյունաբերությունը, ոչինչ չի ստացվի:
Կարող եմ հիմնավորել իմ ասածները փաստերով եւ ապացույցներով:
Այնպես որ, Նախաահից ու նրա թայֆից այն կողմ, Պետություն չկա:
ուժեղ եւ անվտանգություն ապահովող կարող է լինել միայն իրավական պետությունը