Սկսվում է Նովրուզը, ինչպես միշտ՝ տասնյակ հազարավոր իրանցիներ ժամանում են Հայաստան, եւ… տարօրինակ բաներ են տեղի ունենում։ Օրինակ՝ ինչ-որ խանութում կոպտորեն հրաժարվում են սպասարկել իրանցիներին (ու նույնիսկ ոչ պաշտոնապես «արդարանում են», թե բա ի՞նչ անենք, վախենում ենք գողություն անեն), ռեստորաններում ու սրճարաններում խայտառակ ձեւով են սպասարկում (ընկերներիցս մեկն անձամբ էր ականատես եղել, թե ռեստորանների հայտնի ցանցի «օբյեկտներից» մեկում մատուցողներն ինչ բացահայտ կոպտությամբ, արհամարհանքով ու զզվանքով էին սպասարկում նրանց), եւ այսպես շարունակ։
Եվ ամենակարեւորը՝ այդ ամենը զարմանալի հետեւողականությամբ լայնորեն լուսաբանվում է լրատվամիջոցներում ու սոցկայքերում, անգամ իրանցիներն են ասուլիսներ տալիս ու հայտարարում, որ հաջորդ տարի կգերադասեն մեկնել այլ երկիր եւ այլն։
Մի խոսքով՝ տպավորությունն այնպիսին է, թե ինչ-որ անտեսանելի կենտրոնի հրահանգով խնդիրն անընդհատ թեժացվում է։ Ընդ որում՝ այնպես չէ, որ այս տարի Հայաստան ժամանած իրանցիների թիվն աննախադեպ մեծ է։ Հակառակը՝ այդ թիվը տարեցտարի նվազում է։ Բայց այս տարի ամեն ինչ շատ ավելի լարված է։
Ի դեպ՝ նաեւ այնպես չէ, որ լարվածությունը միայն «մեր կողմից» է թեժացվում։ Մի քանի օր առաջ, օրինակ, ինքս եմ ականատես եղել, թե ինչպես էր Հյուսիսային պողոտայում զբոսնող իրանցիներից մեկը (համենայն դեպս՝ արտաքինից ու հագուկապից դատելով իրանցիներ էին) օրը ցերեկով մաքուր ադրբեջաներեն շատ բարձրաձայն (այդպես վարվում են միայն հատուկ ուշադրություն գրավելու համար) հայհոյում Հայաստանը:
Կարդացեք նաև
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
