Այս խնդրին շատ է անդրադարձ կատարվել, նախարար Սեյրան Օհանյանն ինքը ընդունում է բացասական երեւույթի գոյությունը, սահմանին ծառայողների ընտանիքները սովորաբար ապրում են անտանելի պայմաններում։
Ընթերցողին կխնդրեի հասկանալ ինձ այնպես, ինչպիսի նկատառումներով գրում եմ սա. թող որեւէ զինվոր սահմանին չզոհվի, ոչ էլ ոչ կանոնադրական հարաբերությունների արդյունքում։ Թե հարուստի, թե աղքատի, թե պաշտոնյայի եւ չարքաշ հողագործի որդիները մեր երկրի քաղաքացիներն են, մեր եղբայրները։
Բայց խոսում ենք հայաստանյան օրինաչափության մասին։
Ինչո՞ւ են հենց նրանք հասել սահմանի բերան, որովհետեւ Արսեն Ղարիբջանյանի պես պաշտոնյաները փող են վերցնում ու տեղավորում ծառայության ուր պատահի, հոսպիտալում կազմակերպում ծառայությունը, ծառայության ընթացքում թողնում տանը գիշերել։
Կարդացեք նաև
Ու քանի դեռ կա կաշառքը, քանի դեռ զինկոմը, բժիշկը, հրամանատարն ու չգիտեմ թե ովքեր կաշառք են վերցնում, այսպես է լինելու։ Իսկ աղքատը դատապարտված է. նա չունի էդ փողը։ Ասացվածքն ասում է. «Տերովին տերն ա տարել, անտերին՝ գելը»։
Կարո՞ղ է մեկնումեկն ինձ բացատրել, թե ում է պետք վիճակահանություն կոչվածը, եթե դրա արդյունքում եւս ընչազուրկ ընտանիքի զավակներն են հասնում սահմանային զորամասեր:
Սեւակ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
