Դերասան, երգիչ, ուժային եռամարտի չեմպիոն, նախկինում երկու անգամ ազատազրկված Արտավազդ՝ Արտյոմ Առաքելյանին հանդիպել եմ 2011 թվականին, երբ լուսաբանում էի ՀՀ քրեական գործերով վերաքննիչ դատարանում դատավոր Եվա Դարբինյանի նախագահությամբ բողոքի քննությունը: Ա. Առաքելյանի նկատմամբ Համաներում կիրառվեց եւ նա ազատվեց դատարանի դահլիճից:
-Ի՞նչ գործով էիր ազատազրկվել: Ինչպե՞ս հայտնվեցիր արդարադատության նախարարության «Նուբարաշեն» քրեակատարողական հիմնարկում:
-Ձերբակալվեցի Սոչի քաղաքում: Իմ նկատմամբ հայտարարվել էր հետախուզում՝ խարդախության, փաստաթղթերի կեղծման գործով: Բանկից մի բան էի վերցրել, սխալ ձեւակերպումներ արել, ինչը դարձրին «հայոց հարց»: Կային մարդիկ, որոնք շահագրգռված էին, որպեսզի ինձ ձերբակալեին: Ձերբակալվելուց հետո վեց ամիս մնացի Արմավիրի, Ռոստովի բերդերում, հետո բերեցին Հայաստան: «Նուբարաշեն» քրեակատարողականում մնացի մոտ երկու տարի: Դատարանի դահլիճից ազատվեցի Համաներմամբ: Ռուսաստանում ինձ ասացին, որ այդ հանցանքի համար, որը տուգանք է ենթադրում, չեն դատում, չեն կալանավորում:
-Մինչ հետախուզումդ նկարահանվում էիր «Արմենիա» հեռուստաընկերության «Կյանքի գինը» սերիալում: Սյուժեն ինչպե՞ս ընդհատվեց:
Կարդացեք նաև
-Ինքս չեմ հասկանում մինչ օրս, թե ինչ կատարվեց հետս՝ պահանջված դերասանի, շատ սիրված ժողովրդի կողմից: Ամեն ինչ գնաց դեպի վատը: Շնորհակալ եմ փաստաբանիս՝ Գարիկ Գալիկյանին, որը հրաշալի խոսեց: Երկու տարի նստելս շատ բան տվեց:
-Դու խաղում էիր «լավ տղայի» դերեր «Կյանքի գինը», մինչ այդ «Որոգայթում»: Հանցաշխարհի դեմքն էիր ցույց տալիս: Իրականում ինչպիսի՞ն է ազատազրկման վայրը՝ ներսից:
-Ռուսաստանում ուրիշ դիրքի վրա է այդ ամենը: Մեր մոտ «ստավկեն» փողի վրա, «կռիսական», «լավ տղերքը» շատ քիչ են մնացել, ովքեր էդ տրադիցիոն հանցաշխարհի օրենքները՝ մարդկայինը գնահատում են փողից առավել: Ես 1996-2002 թվականն էլ եմ նստել: Ավազակային հարձակման համար վեց տարի ժամկետով եմ դատապարտվել: Այդ ժամանակ օրենքը դաժան էր, մենթերն ավելի կոպիտ էին հանցագործների հետ, ջարդում էին, փշրում, հանցագործ տղաների մեջ մարդկայինը շատ էր, իրար մեջք էին, թիկունք: Հիմա հակառակն է. միլիցեքն ավելի փափկել են, վախենում են արդարադատության համակարգի փոփոխություններից, մի քիչ ավելի փափուկ են, ծեծ, ջարդ չկա, իսկ այն թվերին կապ չուներ, թե ինչ հոդվածով էիր, պիտի անպայման ծեծեին: Հիմա շատացել են ոչ թե սիրողական թմրամոլները, այլ՝ իրականները: Կյանքում չսիրեցի նրանց: Նրանց հետ դժվար է նստելը:
-Արտյոմ, կալանավայրից դուրս գալուց հետո ինչո՞վ զբաղվեցիր: Հեշտ ադապտացվեցի՞ր, թե՞ ժամանակ էր պետք, ուշքի գալու համար:
-Երկու տարի կորցնելուց հետո շատ դժվար ուշքի եկա: Մարդիկ փոխվել էին: Լիքը մարդ ուրացան, թե մարզիկները, թե գործընկերներս… Համերգներ տվեցի, նկարահանվեցի «Խաղից դուրս» կինոնկարում՝ Վլադի կերպարում: Հրաժարվեցի սերիալներում խաղալուց, որովհետեւ ավելի թույլ դերասանների ուժեղ դերեր էին տալիս: Նկատում էի, որ ձգտում են ինձ ավելի թույլ դերեր տալ: Մեր հայկական մենթալիտետն է, բայց դե ոչինչ: Աստված մեծ է: Կգա գնահատելու ժամանակը:
-Ֆեյսբուքյան քո էջում տեսա գրառումներդ՝ կապված «Որոգայթ» կինոնկարի հետ:
Որքան հասկացա, նեղացվածություն կար: Ինչո՞ւ:
-Իմ կարծիքով՝ «Որոգայթ» կինոնկարը պետք է չլիներ: Բիզնես արեցին, որ գումար աշխատեն: Սոս Ջանիբեկյանը, որը ինձ հետ հարազատ տղա է, ոչ մի անգամ չի կարող խաղալ Գեղամ Ղանդիլյան՝ Գոքոր, նա չի կարող խաղալ կրիմինալ դերեր, դա իր մոտ դրված չէ: Մեր դերասանների վատը որն է, որ ամեն ինչի վրա գցվում են, ոնց որ «կամեռայի ցեց» լինեն, միայն նկարվեն, միայն երեւան: Ոնց որ ինձ ասեն գնա կոմեդիա՝ Ֆինես խաղա, չեմ կարող: Դա իմը չի: Ես պիտի խաղամ այն, ինչ զգում եմ, ապրել եմ, ինչը ժողովուրդը գնահատում է: «Որոգայթը» պետք է մնար, որպես քաղցր հիշողություն. Գոքոր, Գարիկ, Տիկո, Հովո, Զավեն: Առանց Գոքորի, Գարիկի, Զավենի, իմ անունը չեմ տալիս, «Որոգայթը» մի քիչ անլուրջ եղավ:
-Բայց չէ՞ որ սցենարիստը, ռեժիսորը, դերասանները նույնն են:
-Հարություն Մովսիսյանը՝ Հովոն, որը լավ դերասան է, կապ չունի կինոյում, թատրոնում, հրաշալի է խաղում: Ռոմա Մուշեղյանը հրաշալի է նկարում: Պարզապես, էլի պնդելու եմ, որ սերիալից հետո կինոն չպիտի լիներ, մանավանդ որ, սերիալին փառք բերած տղաները մահացել են:
-Քեզ առաջարկե՞լ են համանուն կինոյում խաղալ:
-Չի առաջարկվել: Ես առանց Գոքոր, Գարիկ չէի խաղա: Ես իրենց գերեզմանին էլ եմ ասել. առանց իրենց՝ ինձ ցածր կհամարեի խաղս: Ես չեմ կարող Սոս Ջանիբեկյանի, Գրիշա Աղախանյանի հետ շփվեմ այնպես, ինչպես լուրջ տղաների հետ, որոնք, իրոք, տղերք էին: Չեմ ասում, նրանք տղա չեն: Նրանք այդ կինոյի մեջ չկան: Ես չեմ կարող Կառուզո երգել, ինչքան էլ տաղանդավոր լինեմ, բայց շանսոն երգում եմ, Վիսոցկի երգում եմ: Կա մի եւ էլ… պրոդյուսեր Հունան Սողոմոնյանն ամեն ինչ անում է, որպեսզի ես «Շանթում» չերեւամ, չնկարահանվեմ:
-Արտյոմ, կուզեի խոսես քո մենահամերգների մասին:
-Հունվարի 25-ին մենահամերգս «Յանսում» էր՝ Վիսոցկու ծննդյան առթիվ, «Ջոս» համալիրում: Իսկ նոր ձայներիզում՝ «Դուշա բանդիտա», 16 երգ կա, նաեւ՝ հեղինակային:
Ամառը նախատեսել եմ չորս ամսով գնալ Սոչի, Մոսկվա, նոր երգացանկով, «Մոսֆիլմում» կաստինգի:
-Քեզ չի՞ կաշկանդում, որ «Ծյոմ Յուժնի» մականունով գովազդային պաստառներն են փակցվում պատերին:
-Մարդիկ ինձ այդ անունով գիտեն, իմ խցի ընկերները, որոնցից շատերը դեռ մեկուսացված են: Շատ կուզեի՝ նրանց համար համերգներով հանդես գալ, չթողեցին:
Հարցազրույցը՝
ՌՈՒԶԱՆ ՄԻՆԱՍՅԱՆԻ
նկարները՝ հեղինակի
«Առավոտ» օրաթերթ
03.03.2016
Հանցաշխարհի մարդկային???????????????
Այդ դեպքում՝ սփյուռքահայ եզդի, լուսավոր մութ, պարզ անորոշություն:
Լսելի լինելու իրավունք ունի կարծիքը, բայց դուք հիմա ռոմանտիկ հանցաշխարհ եք գովազդում: Մի արեք:
Հարգարժան Նարեկ, մենք հանցաշխարհ չենք գովերգում, մենք տեղեկացնում ենք մեր կողքին ապրող մարդկանց մասին, նրանց կարծիքը, մարդկանց, ովքեր տեսանելի գործունեությամբ են զբաղվում, խաղում սերիալներում, համերգներ տալիս, ազատազրկվում, եւ վերադառնում հասարկություն: